Chapter 44
မုထျန်းဟန်က မော့တိနှင့် လိုင်သယ်စစ်ကို သူ ကြိုတင်ဘိုကင်တင်ထားသည့် မီချယ်လင်းစားသောက်ဆိုင်သို့ ခေါ်ဆောင်သွား၏။
လိုင်သယ်စစ်က စပြောလိုက်သည်။
“မင်းနဲ့ မတွေ့ရတာ ၁၀ ရက်လောက် ကြာသွားပြီဆိုတော့ မင်းက ငါ့ကို လူသားဆန်ဆန် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံလိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားဘူး… ဒါပေမဲ့ ငါကတော့ မင်းကို မချစ်နိုင်ဘူးနော်… ငါ့နှလုံးသားထဲမှာ…”
“တော်စမ်းပါ…”
မုထျန်းဟန်မှာ လိုင်သယ်စစ်၏ စကားများနှင့် လေသံကြောင့် အော့နှလုံးနာသွားလေသည်။ သူက ခြေထောက်ကို မြှောက်ကာ လှမ်းကန်လိုက်သော်လည်း လိုင်သယ်စစ်က ရှောင်လိုက်နိုင်၏။
မော့တိက ပျော်ရွှင်နေပြီး အရယ်မရပ်တော့ပေ။ သူ မုထျန်းဟန်နှင့် လိုင်သယ်စစ်တို့ကို တွေ့ဆုံခဲ့သည့် အချိန်မှစ၍ သူ့နှလုံးသားထဲရှိ တစ်စတစ်စ မြင့်တက်လာသော မွန်းကြပ်စေသည့် ဖိအားများမှာ လျှော့နည်းလာသလို ခံစားရလေသည်။
လိုင်သယ်စစ်က မော့တိ ရုတ်တရက် ထရယ်သည်ကို မြင်လိုက်ပြီးနောက် ချက်ချင်းပင် သူ့ကို ခုန်အုပ်ချင်သွားလေသည်။
“ညီလေး… မင်းက ငါ့ကို ရီရဲတယ်ပေါ့လေ… ကြည့် ငါ ဘယ်လို… အိုး…”
လိုင်သယ်စစ်က နောက်သို့ ပြန်လှည့်သွားပြီး သူ့ဖင်ကို နောက်တစ်ကြိမ် အုပ်ထားလိုက်ရသည်။
“ဝေးဝေးနေစမ်းပါ…”
မုထျန်းဟန်က လိုင်သယ်စစ်ကို ဒေါပွသည့်အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ဒီလူက ပိုပြီး ရဲတင်းလာပါလား…၊ သူ့ကောင်လေးရဲ့ မျက်နှာကိုတောင် လက်နဲ့ထိဖို့ ကြိုးစားရဲတယ်ပေါ့လေ။
လိုင်သယ်စစ်က မုထျန်းဟန်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး မရှင်းပြတတ်သော အားနာသည့်စိတ်မျိုး ခံစားလိုက်ရသည်။ သူက အပျော်လွန်ကာ သူ့နေရာသူ မေ့သွားပုံရ၏။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် သူက ထိုကောင်လေး၏ မျက်နှာကို မကိုင်လိုက်ပေ။ ထိုသို့မဟုတ်ပါက ယနေ့တွင် သူ အလွန် ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျသွားနိုင်ပေသည်။
