Chapter 43
ယဲ့ချန်းဖုန်က ထိုနေရာတွင် နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး အထက်တန်းဆန်ဆန် ကျက်သရေရှိသော ပုံစံဖြင့်ရပ်ကာ လူသားတစ်ယောက်နှင့်ပင် မတူအောင် ညစ်ပတ်ပေရေနေကာ အကျည်းတန်နေသော သူ့ကို ငုံ့ကြည့်နေ၏။ သူက အမှန်တရားကို ဖုံးကွယ်ထားပြီး သူလုပ်ခဲ့သည်မှာ သမာသမတ်ကျကာ ဖြောင့်မတ်သည့် လုပ်ရပ်ကဲ့သို့ပင် မတ်တပ်ရပ်နေလေသည်။ မော့တိအနေဖြင့် သူ့ကို လုံးဝ စက်ဆုပ်သွားခဲ့ရ၏။ အကယ်၍ အစောပိုင်းက သူ နှိပ်စက်ခံထားရသဖြင့် ရှော့ခ်ရကာ သွေးထွက်လွန်ထားသောကြောင့်သာ မဟုတ်ပါက ယဲ့ချန်းဖုန်၏ ချောမောလှပသော မျက်နှာကို ပိတ်ထိုးလိုက်မည်သာ။
“ရိုးရိုးသားသား ပြောရရင် မသေချာဘူး…”
မော့လျှိုကွေ့က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက်သည်။ သူမ၏ သွယ်လျသော လက်ချောင်းလေးများက ပိုက်ကို ဖိညှပ်ကာ ဖန်ခွက်ထဲမှ အအေးတစ်ငုံ သောက်လိုက်လေသည်။
“ကျွန်မ ရှောင်တိနဲ့ သံယောဇဉ် မဖြတ်ချင်ပါဘူး… သူ ကျွန်မကို ဘယ်လောက်ပဲအထင်လွဲလွဲ သူ့ကို ကျွန်မရဲ့ မောင်လေးလို့ တွေးထားတုန်းပါပဲ… ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ဘက်က နည်းနည်း လွန်သွားပြီလေ… သူက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အဖေ့ကို ဒီလိုမျိုး ထိခိုက်အောင် လုပ်ရတာလဲ… ကျွန်မ မသိတော့ဘူး… သူ့ကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ်ရမလဲဆိုတာ ကျွန်မ မသိတော့ဘူး…”
မော့လျှိုကွေ့၏ မျက်ဝန်းများမှာ တဖြည်းဖြည်း နီရဲလာသည်။ သူမက ခေါင်းကိုငုံ့ကာ စားနေသည့်ပုံစံ ဟန်ဆောင်လိုက်၏။ ယဲ့ချန်းဖုန်က မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်နေပြီး သူမ၏ ဝမ်းနည်းမှုကို ထိန်းချုပ်ကာ အခြားသူများကို မနာကျင်စေရန် ငြင်းဆန်နေသည့် ပုံစံကို မြင်လိုက်ရသောအခါ သူ့နှလုံးသားမှာ နာကျင်လာရသည်။
“ရှောင်ကွေ့… မင်းက အရမ်းကို ကြင်နာတတ်တာပဲ… ဒီလိုလူမျိူးက မင်းရဲ့ ကြင်နာမှုနဲ့ အလျှော့ပေးတာကို အသိအမှတ်ပြုမှာ မဟုတ်ဘူး… သူက မင်းကို ဆက်ပြီးတော့ ထိခိုက်အောင် အနိုင်ကျင့်နေဦးမှာပဲ… မင်း သူ့ကို ပြန်ပြီးတော့ တိုက်ခိုက်ရမယ်… သူ့ကို ဒီထက်ပိုပြီး ခွင့်လွှတ်ပေးလို့ မရတော့ဘူး…”
