Chapter 100
…
တစ်ချိန်ထဲတွင် မော့တိက အမြန်ပြင်ဆင်ပြီးသွားကာ ရှောက်ခါးသီးဖျော်ရည်ပုလင်းကို ကိုင်လျှက် လှေကားပေါ်မှ ဆင်းလာခဲ့သည်။
အခြားလူများက သူနှင့်အတူတူ လိုက်ချင်ကြသော်လည်း သူက အနည်းငယ်မသက်မသာ ခံစားရရုံဖြစ်ကြောင်း ရှင်းပြလိုက်ကာ သူတို့အား နေခဲ့စေ၏။
အဆောင်ဂိတ်မှာ ညဘက်တွင်ပိတ်ထားလေရာ မော့တိက ညစောင့်ကိုခေါ်၍ သူ ဆေးရုံသို့သွားရန် လိုအပ်လာသည့်အတွက် တံခါးဖွင့်ပေးပါရန် တောင်းဆိုလေသည်။ အစောင့်က အစပိုင်းတွင် တုံ့ဆိုင်းနေသော်လည်း မော့တိ၏ ဖြူဖျော့နေသော အသားအရည်အရ ဖျားချင်ယောင်ဆောင်နေခြင်း မဟုတ်မှန်း ယုံကြည်သွားကာ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်၏။
မော့တိက အစောင့်အား ကျေးဇူးစကားဆို၍ အမြန်ထွက်လာခဲ့လေသည်။
သူက ဖြည်းညှင်းစွာလမ်းလျှောက်ရင်း ဝင်သက်ထွက်သက်ကို မှန်မှန်လေး ရှူရှိုက်လျှက် စိုးရိမ်ပူပန်မှုအား ထိန်းချုပ်နေလေသည်။
သူ၏မှန်းဆချက်အပေါ် မော့တိ မေးခွန်းထုတ်နေမိသည်။ ခေါင်းတစ်ခုလုံးရီဝေကာ တုန်ယင်နေသော်လည်း ခုန်ပေါက်အော်ဟစ်ခြင်းဖြင့် စွမ်းအင်အားလုံးကို ဖွင့်ထုတ်ပစ်ချင်သည့် ခံစားချက်လှိုင်းလုံးကြီးမှာလည်း မြင့်တက်လျှက်ရှိလေသည်။ အဓိပ္ပါယ်မှာ သူ မူးယစ်ဆေးခတ်ခံရခြင်းပင်။
အဆိုပါလက္ခဏာများမှာ ပုံမှန်အားဖြင့် တုန်လှုပ်စရာ အကြောင်းမရှိချေ။ သူ့ကဲ့သို့ အရင်ဘဝ၌ အတွေ့အကြုံမရှိခဲ့ဖူးသည့် မည်သူကမှ ထူးထူးခြားခြားတွေးမိမည် မဟုတ်။ အဆုံးသတ်တွင် ညအချိန်၌ အိပ်ငိုက်နေသော်လည်း အိပ်မပျော်ခြင်း၊ စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းမျိုးဖြစ်သည်မှာ ပုံမှန်သာဖြစ်သည်။
မော့တိက ယုံမှားသံသယလွန်ကဲရုံမျှဖြင့် ဆေးရုံသို့သွားသည်ဟု အထင်ခံရမည်ကို စိုးရိမ်သည့်အတွက် ဆေးခတ်ခံရခြင်းအား အတည်ပြုပြီးမှသာ အခြားလူများအား ပြောပြမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
သို့ရာတွင် သူ့အနေဖြင့် စိတ်ချလက်ချ အနားမယူနိုင်ဖြစ်နေသည်။ လက္ခဏာရပ်များမှာ အရင်ဘဝက ပထမဆုံးအကြိမ် ဆေးထိုးခံရစဥ်က ဖြစ်ရပ်များနှင့် ဆင်တူလှ၏။ ယခုခံစားချက်မှာ ပို၍ဖျော့တော့သော်ငြား သံသယမဝင်ရန် ခက်ခဲလှပေသည်။
