Chapter 27
မုထျန်းဟန်သည် လိုင်သယ်စစ်ပေးသော စိတ်အနှောင့်အယှက်ဒဏ်ကို မခံချင်တော့ပေ။
“ဒီရက်ပိုင်း အလုပ်များရင် ည(၁၂)နာရီ နောက်ပိုင်းမှ အိမ်ပြန်ရောက်မယ်။ အလုပ်မများရင်လည်း ည(၁၂)နာရီ မထိုးမချင်း အိမ်မပြန်ဘူး။”
မုထျန်းဟန်သည် ထိုကဲ့သို့ပြော၍သာ စကားစဖြတ်လိုက်သည်။
“ဟမ်”
“မင်းက ကောင်လေးကို ရှောင်မလို့လား”
လိုင်သယ်စစ် အံ့အားသင့်သွားသည်။
“ရှောင်တယ်လို့လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ငါက သူ့ကို အာရုံမပျက်စေချင်ရုံပါ။ အခုချိန်မှာ သူ့အတွက်က စာလုပ်ဖို့ပဲ ပိုအရေးကြီးတာလေ။ ငါတို့က သူ့ကို အမှန်တကယ် အကူအညီပေးချင်တယ်ဆိုမှတော့ ဒီလို ကျဉ်းထဲကျပ်ထဲအခြေအနေမှာ သူ့ကို နောက်ဆံတင်းအောင် မလုပ်သင့်ဘူး။”
မုထျန်းဟန်က ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ ပြောပြီးဖုန်းချလိုက်သည်။
စောနက သူပြောလိုက်သည့်စကားများသည် သဘာဝကျပြီး ယုတ္တရှိပုံရသော်လည်း ကောင်လေးနှင့် ခပ်ခွာခွာ နေဖြစ်ရန်အတွက် ကြိုးစားခြင်းဖြစ်ကြောင်းကိုတော့ သူ၏စိတ်ထဲတွင် သိနေလေသည်။ ဤကဲ့သို့လုပ်ရခြင်းသည်လည်း သူ၏ရင်ထဲတွင် ဆူးတစ်ခက် ရှိနေခြင်းကြောင့်ပင်။
ကောင်လေးအပေါ်ထားရှိသည့် သူ၏ခံစားချက်များ မနက်ရှိုင်းခင်၊ အခြေအနေတွေ ထိန်းသိမ်းလို့ရနိုင်သည့်အချိန်တွင် တတ်နိုင်သမျှ ကောင်လေးကို ရှောင်နေရမည်။ သူ သားရဲတစ်ကောင်အဖြစ်သို့ အမှန်တကယ်... ပြောင်းလဲသွားမည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။
မုထျန်းဟန်ကို မြင်တွေ့ရဖို့ တဖြည်းဖြည်း ခက်ခဲလာသည်ကို မော့တိ သတိထားမိလာသည်။ အစောပိုင်း မနက်စာ အတူစားရသည့်အချိန်ကလွဲ၍ တစ်နေကုန် မုထျန်းဟန်ကို မတွေ့ရတော့ပေ။ သူ စာလုပ်မလုပ်စစ်ဆေးဖို့ ဖုန်းတောင် မခေါ်သလောက်ပင်။ ညဘက်ဆိုလည်း သူ အိပ်ပျော်သွားသည့်တိုင် မုထျန်းဟန်မှာ အိမ်ပြန်ရောက်မလာသေးပေ။
အစပိုင်းတွင် မော့တိသည် များများစားစား မတွေးမိပေ။ (၅/၆)ရက်ကြာလာသောအခါ တစ်ခုခု လွဲနေပြီဆိုတာကို သူ သတိထားမိလိုက်သည်။
