Chapter 67
မော့တိက လေးလံနေသောနှလုံးသားနှင့်အတူ ဖုန်းချလိုက်သည်။
ကျောက်ချွန်းချန်တွင် မကောင်းသည့်အကြံအစည်များ ရှိနေလားဆိုသည်မှာ မသေချာပေ။ သို့ပေမယ့် သူ့အနေဖြင့် လုံးလုံး မယုံကြည်ထားနိုင်ပေ။
ပြီးတော့လည်း...
ကျောက်ချွန်းချန် သူ့ကို ထိခိုက်အောင်လုပ်ချင်တယ်ဆို သူ့ခေါင်းလျှော်ရည်နှင့် ဓါတ်ဘူးက ဘာလုပ်လို့ရမှာလဲ? အဆိပ်? ဒါမှမဟုတ် ဆာလဖျူရစ်အက်စစ်လား?!
စောင့်ကြည့်မှုကို မပိတ်မှီ မော့တိ နှစ်စက္ကန့်မျှ ပြန်စဥ်းစားလိုက်ပြီး နာမည်ကြီးအွန်လိုင်းshopping siteတစ်ခုကို ဖွင့်လိုက်ကာ အရမ်းမပေါ်လွင်မထင်ရှားသည့် ကင်မရာတစ်ခုကိုရှာလိုက်သည်။ ယင်းကို မုထျန်းဟန် အကူအညီမပါဘဲ အေးအေးဆေးဆေး ဝယ်လို့ရနိုင်သည်။
ထိုညနောက်ပိုင်း၌ မော့တိ ဂိမ်းအသစ်၏ အသေးစိတ်အချက်အလက်များနှင့် ကုတ်ဒ်ရေးခြင်း ပြီးခါနီးအချိန်လောက်မှသာ မုထျန်းဟန် ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်။ ဒီနေ့ကိုယ် အိမ်ပြန်တာနောက်ကျသွားတယ်"
မော့တိ၏ဆံပင်ကို မုထျန်းဟန် ညင်သာစွာပွတ်သပ်လိုက်သည်။
"ညစာ စားပြီးပြီလား? ညလယ်စာ အစာပြေစားဖို့ ကိုယ် မင်းကို အပြင်ခေါ်ပြီးသွားစားရင်ရော ဘယ်လိုလဲ?"
"ကျွန်တော်စားပြီးသွားပြီ။ ကိုကို အခုနောက်ပိုင်း အရမ်းအလုပ်များနေတာလား?"
မုထျန်းဟန် ပင်ပန်းနေတာကို မော့တိ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နိုင်သည်။ သူ့မျက်လုံးတွေအောက်မှာ မျက်ကွင်းအမည်းတွေတောင် ရှိနေသည်။
"အတော်လေး အလုပ်များတဲ့အချိန်ပဲ။ ဒီမှာ ကုမ္ပဏီ အခြေအနေအတည်တကျဖြစ်ဖို့က နည်းနည်းတော့ အလုပ်ကြိုးစားဖို့ လိုတယ်လေ"
ထို့နောက် မုထျန်းဟန်က ကြည့်ကာပြောလိုက်သည်။
"မင်း ကိုယ်နဲ့ ညလယ်စာထွက်စားချင်လား?"
"ကိုကို အခုထိ ညစာမစားရသေးဘူး ဟုတ်တယ်မလား? အမြဲတမ်း အပြင်စာစားတာက ကျန်းမာရေးအတွက် မကောင်းဘူး။ ကိုကို စားဖို့ ကျွန်တော်တစ်ခုခုလုပ်ပေးမယ်"
