Chapter 52
ရှန့်ယွီချောင်က လက်ကိုမြှောက်လိုက်ပြီး သူ၏ချွေးရွှဲနေသောတီရှပ်ကိုချွတ်ကာ လင်ကျွင်းဖုန်၏မျက်နှာတည့်တည့်သို့ ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။
“ဟေး မင်း။ မင်း ဘယ်သူ့ကို အသားယူဖို့ကြိုးစားနေတာလဲ။ ငါတို့က ရှောင်တိကို ညီလေးလို့ခေါ်တုန်းရှိသေးတယ်။ မင်းက ဘာဖြစ်လို့အဖေဖြစ်ရမှာလဲ။ အရှက်မရှိလိုက်တာ။”
“ငါက မင်းတို့ကောင်တွေလို မဟုတ်ဘူးလေကွာ။ ဆိုရိုးရှိတယ်မလား။ ဖခင်တစ်ယောက်ရဲ့ချစ်ခြင်းမေတ္တာက တောင်လိုပဲတဲ့။ အပြန်အလှန်ပြောရရင် တောင်ဆိုတာ ဖခင်မေတ္တာလိုပဲပေါ့ကွာ။ ငါ့ရဲ့တောင်ပုံသဏ္ဍာန်ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်နဲ့ မလုံလောက်သေးဘူးလား။”
လင်ကျွင်းဖုန်က သူ၏ခန္ဓာကိုယ် ခေါင်းအစခြေအဆုံးကို တောင်ပုံသဏ္ဍာန်ဖြင့် နှိုင်းယှဉ်လေသည်
“(၁.၉၃)မီတာ အရပ်အမြင့်ရှိပြီးတော့ ပေါင်(၂၀၀) ကိုယ်အလေးချိန်ရှိတယ်။ ဒီလိုအချိုးအစားကို ဖခင်မေတ္တာလို့ မခေါ်ထိုက်သေးဘူးလား။”
“နည်းနည်းပါးပါးလည်း ရှက်တတ်ပါဦး”
ရှန့်ယွီချောင်က မျက်စောင်းထိုးပစ်သည်။
“မင်းတို့နှစ်ယောက်က အရည်မရ အဖတ်မရတွေပဲ မတရားပြောနေကြတယ်။”
ချန်ကျောင်းတစ်ယောက် ပြောစရာစကားပင် မရှိတော့ချေ။
“မင်းတို့ထင်သလို မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ပေါက်ကရတွေ မပြောကြပါနဲ့။”
“ဪ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူးလား။ ကောင်းပါတယ်။ ကောင်းပါတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအဖေကလည်း သဘောမတူဘူး။ အချစ်ငှက်တွေကို ခွဲစရာမလိုဘူးဆိုတော့လည်း ကောင်းတာပေါ့။”
ရှန့်ယွီချောင်: “ဟားဟား မင်းက အတော်လေး စည်းကမ်းကြီးသားပဲ။”
မော့တိသည် သက်ပြင်းချပြီး တစ်ဖက်သို့လှည့်သွားသည်။ မုထျန်းဟန်ဆီသို့ စာတိုပို့ရန်အတွက် သူ၏ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
“ကိုကို၊ ကျွန်တော် အဆင်ပြေပါတယ်။ အခန်းဖော်တွေကလည်း သဘောကောင်းကြပါတယ်။”
