Chapter 106
“ဟုတ်ကဲ့ပါ...”
မော့တိက မုထျန်းဟန်၏ အလေးပေးမှုကို နားလည်စွာဖြင့် ခေါင်းညိတ်ကာ တရားချခြင်းကိုနာခံလိုက်သည်။
“လိမ္မာတယ်...”
မုထျန်းဟန်က ပြုံးလိုက်ရင်း မော့တိ၏ ဆံစလေးများကို ထိချင်ခဲ့၏။ သို့ရာတွင် တစ်ဖက်လူက သူ့အောက်အနိမ့်ရှိ အိပ်ရာထက်တွင် ရှိနေခြင်းဖြစ်ရာ အနည်းငယ် ကိုးရို့ကားယား ဖြစ်သွားပေလိမ့်မည်။
မုထျန်းဟန်က လက်သီးပြန်ဆုပ်ရင်း ဆန္ဒများကိုဖိနှိပ်လိုက်၏။ ထို့နောက် နူးညံ့စွာသတိပေးလာခဲ့သည်။
“အိပ်ရာစောစောဝင်နော်...အခုတောင် အချိန်မနည်းတော့ဘူး...ကိုယ်ပြန်တော့မယ်...”
သူက လျှပ်တစ်ပြက်စစ်ဆေးရန်သာ ရောက်လာခြင်းဖြစ်သဖြင့် အချိန်ကြာကြာနေရန် မရည်ရွယ်ခဲ့ချေ။ ထို့အပြင် အဆောင်ပိတ်ချိန်မှာ ညဆယ့်နှစ်နာရီဖြစ်ရာ နောက်ကျသွားပါက ပြန်ထွက်၍ရတော့မှာမဟုတ်ပဲ ဖြစ်နေလိမ့်မည်။
“ကိုကို...ကျွန်တော် လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ...”
“ရတယ်...အပြင်မှာအေးနေပြီ...စောစောအနားယူပြီး အိပ်ရာဝင်တာပိုကောင်းမယ်...”
မော့တိ အိပ်ရာထဲမှ ထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် မုထျန်းဟန်က လေသံပြောင်းလိုက်သည်။
“မင်းက ကိုကို့စကားကို နားမထောင်တော့ဘူးလား...”
မော့တိက လှုပ်ရှားမှုများကို ရပ်တန့်လိုက်ကာ မုထျန်းဟန်အား မကျေမနပ်ဖြင့် ကြည့်လာခဲ့သည်။
မုထျန်းဟန်၏ အမူအရာက ရုတ်ချည်းနူးညံ့သွားခဲ့၏။
“အအေးမိသွားရင် မကောင်းဘူးလေ...အပြင်ထွက်လိုက်လို့ ထပ်ဖျားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ...ကိုယ့်စကားကို နားထောင်ပါကွာ...ဟုတ်ပြီလား...”
မော့တိအား ဖျောင်းဖျရာတွင် မုထျန်းဟန်က သူတို့နှစ်ဦးတည်းရှိသည့်အခါ ပြောနေကျ လေယူလေသိမ်းနှင့် ချော့မြှူလိုက်၏။ ရှန့်ယွီချောင်နှင့် အခြားလူများက မျက်လုံးအပြူးသားဖြင့် ငေးကြည့်နေကြလေသည်။
