Chapter 92
မော့တိက မော့လျှိုကွေ့အား စောင့်ဆိုင်းနေခြင်းမရှိပဲ ဧည့်တွေ့ချိန်ပြည့်သည်နှင့် ပြန်လာခဲ့သည်။ သူတို့၏ကား ထောင်ဂိတ်ဝသို့ ရောက်သောအခါ မော့လျှိုကွေ့ အမြန်ပြေးထွက်လာပြီး ယဲ့ချန်းဖုန်က သူမ၏လမ်းတစ်လျှောက် ကိုယ်ရံတော်အဖြစ် လိုက်ပါလျက်ရှိသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။
“ဘယ်လိုလဲ...”
မော့တိ စိတ်အခြေအနေ ထိခိုက်ခဲ့ဟန် မပေါ်သဖြင့် မုချန်းဟန်က စိတ်သက်သာရာ ရသွားခဲ့သည်။
“ကိုကို...မော့ရှစ်ဟုန် အကြောင်း ပြောနေတာလား...သူ့ကိုကြည့်ရတာ ထောင်ထဲမှာ အချိန်ကောင်းတွေ မရှိခဲ့ပုံပဲ...”
မော့တိက အကြည့်လွှဲကာ ဓာတ်ဘူးထဲမှ ရေတစ်ငုံစုပ်သောက်လိုက်သည်။
“ကျွန်တော့်ကို တွေ့တာနဲ့ ဒေါသူပုန်ထတော့တာပဲ...သူ ကျွန်တော့်ဆီ လာဖို့ကြိုးစားခဲ့ပေမယ့် ဘယ်အခွင့်အရေးရှိပါ့မလဲ...အစောင့်တွေဆီက ပညာပေးတာ ခံလိုက်ရတယ်...”
“သူက ပြောင်းလဲမှာမဟုတ်ဘူး...”
“ဒါပေမယ့် အစောင့်တွေအပေါ်တော့ အရမ်းကိုနာခံလွယ်တာ...အရင်လိုသာဆို ပိုပြီး ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်လောက်တယ်...”
“ကိုကို...ကျွန်တော် ကျောင်းကိုရောက်ရင် ၆နာရီ ဒါမှမဟုတ် ၇နာရီလောက် ဖြစ်နေလောက်ပြီ...ကျွန်တော်တို့ အပြင်မှာပဲ ညစာစားရင်ရော ဘယ်လိုလဲ...”
“ကောင်းသားပဲ...မင်းရဲ့ကျောင်းနားမှာ စားစရာသိပ်မရှိလောက်ဘူး...”
မုထျန်းဟန်က စတီယာရင်တိုင်ကို လှည့်လိုက်သည်။
“မင်း ဘာစားချင်လဲ...”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဆင်ပြေတယ်...ကျွန်တော် ကိုကိုနဲ့ ညစာစားရရင်ကို ပျော်နေပြီ...”
မော့တိက ပြုံးလိုက်ရင်း မုထျန်းဟန်၏ ဘေးတိုက်အနေအထားကို ငေးကြည့်လိုက်သည်။
မုထျန်းဟန်၏ နှလုံးသားက နူးညံ့သွားခဲ့၏။ သူက ရယ်မောလိုက်ရင်း ဆိုသည်။
“ဒါဆို မင်းစိတ်မပျက်အောင်လို့ ကိုယ်ကြိုးစားရတော့မယ် ထင်တယ်...”
