Chapter 32
"တတိယ ဦးလေး၊ ကျေးဇူးပြုပြီမင်းဒေါသကို ထိန်းပါ"
မော့ရှစ်ဟုန်က အသက်ပြင်းပြင်းရှူလိုက်ပြီး မော့တိကို အရှင်လတ်လတ်မျိုချချင်သလိုအကြည့်ဖြင့်ကြည့်လိုက်သည်။
“ဟန်ဆောင်နေရင်လည်း ဘာမှ အသုံးမဝင်လာဘူး”
"ကျွန်တော်ကဘယ်လိုလုပ် ဟန်ဆောင်နေရမှာလဲ"
မော့တိ၏ မျက်လုံးနှင့် နှာခေါင်းတို့က နီရဲနေခဲ့သည်။
“ဖေဖေ…”
“မင်း တိရစ္ဆာန်ကောင်၊ ငါ့ကို အဖေလို့ မခေါ်နဲ့။ ငါမင်းနဲ့ အဆက်အသွယ်ဖြတ်မယ်!”
မော့တိ တောင့်တင်းသွားသည်။ မျက်နှာကို သုတ်ရန် သူ့လက်ကို မြှောက်လိုက်သည်။
“ကောင်းပြီ ဖေဖေ… နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်အနေနဲ့ ခေါ်လိုက်မယ်။ ကြီးပြင်းလာရင်း နားမလည်ဖူးတာလေး တစ်ခုလောက် မေးချင်တယ်။ ကျွန်တော်က ခင်များရဲ့ကလေး၊ မော့တွေရဲ့ကလေးပဲ၊ ခင်များ ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ ဒီလောက်မုန်းနေတာလဲ။ ခင်များက ကျွန်တော့်ကို အမြဲအဆိုးဆုံးလို့တွေးပြီး ကျွန်တော်ကို ရှုံ့ချတယ်။"
"ကျွန်တော် ငယ်ငယ်တုန်းက မှတ်မိပါသေးတယ် ၊ နေ့တိုင်း ခင်များကို စောင့်မျှော်နေပြီး မေမေက ပွေ့ဖက်ပေးမှာကို မျှော်လင့်မိတယ်။ ကျွန်တော်နေ့တိုင်း ကောင်းအောင် ကြိုးစားပေမယ့် ခင်များတို့ နှစ်ယောက်လုံးက ကျွန်တော့်ကို ဘယ်တုန်းကမှ ဂရုမစိုက်ဘူး။ ခင်များတို့က ကျွန်တော့်မမကိုပဲ သဘောကျကြတာ"
“ဒါကြောင့် ကျွန်တော်က လုံလောက်အောင်မတော်သေးဘူးလို့ ထင်ပြီး ခင်များတို့ပျော်အောင် တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တယ်။ တစ်ခါကလည်း မီးဖိုချောင်ထဲက အမျိုးသမီးဆီမှာ သစ်သီးလက်ဖက်ရည်လုပ်နည်းကို သင်ယူပြီး ခင်များကို လုပ်ပေးချင်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် လမ်းမှာ မတော်တဆ ချော်လဲကျသွားတာ။ လက်ဖက်ရည်အိုးကွဲပြီး ခြေထောက်ကို ရေနွေးတွေစင်သွားခဲ့တယ်။ တကယ်နာကျင်ပြီး အရည်ကြည်ဖုတွေ အများကြီးရှိပေမယ့် ခင်များကျွန်တော့်ကို အပြစ်တင်နေတုန်းပဲ။ ဆူညံသံကြောင့် လန့်ဖျပ်ပြီး ငိုနေတဲ့ မမကိုနာကျင်အောင်လုပ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့တယ်ဆိုပြီး ခင်များက အပြစ်တင်တယ်။ ကျွန်တော် သူမကို နာကျင်အောင်လုပ်ဖို့ တကယ်မကြိုးစားခဲ့ပေမယ့် ခင်များက ကျွန်တော့်ကိုစွပ်စွဲနေတုန်းပဲ"
