Chapter 53
ညနေခင်းဆိုသည့်အလျောက် ယာဉ်အသွားအလာမှာတော့ အနည်းငယ် ကြပ်သည်။ အပြင်လေကို ခံစားချင်မိ၍ မော့တိတစ်ယောက် ကားပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ လေပြည်နွေးနွေးလေးက သူ၏မျက်နှာပြင်ကို ဖြတ်တိုက်သွားပြီး နွေနှောင်းလေပြည်၏ထူးခြားဆန်းပြားသောရနံ့ကို သယ်ဆောင်လာသည်။ ထိုလေညင်းသည် စိတ်ကို အေးချမ်းတည်ငြိမ်စေပြီး သူ၏အတိတ်ဘဝတွင် ပင်ပန်းဆင်းရဲစွာ တွေ့ကြုံခံစားခဲ့သော ခံစားချက်များ ပျောက်ကွယ်စေကာ ပျော်ရွှင်မှု စိုးစဉ်းမျှ ခံစားရစေသည်။
“ကိုကို၊ ကျွန်တော့် ကိုကို့ကို ပြောစရာရှိတယ်။”
မော့တိက လေပြည်လေညင်းကို ခံစားမွေ့လျော်နေလေသည်။ လေပြည်ဖြတ်တိုက်လိုက်သည့်အချိန်တွင် သူ၏အရှေ့ဆံပင် အနောက်ဘက်သို့လှန်သွားကာ ခပ်ကျယ်ကျယ်နဖူးပြင်ကို ပေါ်ထွက်လာစေသည်။
“ဘာပြောမလို့လဲ”
မုထျန်းဟန်မှ သာမန်တုံ့ပြန်မှုမျိုးသာ ပေးလိုက်သည်ဆိုသော်လည်း သူ၏မြူးကြွနေသောခံစားချက်ကိုတော့ ဖုံးကွယ်၍မရချေ။ စိတ်ထဲတွင်ကျိတ်ကာ သူ၏ခံစားချက်များ အနည်းငယ် အရိုင်းဆန်သွားပြီးလားဟုပင် သိချင်နေခဲ့မိသည်။ သူ၏ဘေးတွင်ထိုင်နေသောကောင်လေးက ပြင်ပမှလေညင်းခံရန်အတွက် ပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်လိုက်ရုံလေးနှင့်တင် သူ၏စိတ်ကို ထိုသို့ခံစားမိစေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ဘက်က တစ်ချက်နှစ်ချက် လှမ်းကြည့်ရုံမျှနှင့် သူ၏နှလုံးသားကို ကြည်နူးရွှင်ပျစေသည်။
ကောင်လေးက သူ့ကို စကားထပ်ပြောလာသောအခါ သူ၏နှလုံးသားထဲတွင် ပျားရည်ဆမ်းထားသကဲ့သို့ ထိန်းမရသိမ်းမရ ချိုအီကြည်နူးခဲ့ရသည်။
“အင်း...”
မော့တိက သူ ဆက်ပြောမည့်စကားကို အလေးအနက် တွေးတောပြီးမှ ဆက်ပြောသည်။
“ကိုကို၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ တတိယဝမ်းကွဲအစ်ကိုအကြောင်း သိလား။ သူ့နာမည်က မော့စန်းကျစ်။ အရမ်းနာမည်ကြီးတဲ့ ဒီဇိုင်နာလေ။”
“မော့စန်းကျစ်လား”
မော့တိ ဘယ်သူ့အကြောင်းကို ပြောနေသလဲဆိုသည်ကို မုထျန်းဟန် တန်းသိသည်။ တကယ်တမ်းတွင် မော့တိ ပြောင်းမလာခင် မော့မိသားစုဝင်တိုင်းကို နောက်ကြောင်းလိုက်ထားပြီးသားဖြစ်ပြီး သူတို့အားလုံး၏အကြောင်းကို အလွတ်ရပြီးသား ဖြစ်သည်။
