Chapter 26
မုထျန်းဟန်သည် ရုတ်ချည်းဆိုသလို ကသိကအောက်ဖြစ်သွားရသည်။ ကောင်လေးယူလာသော ကြက်စွတ်ပြုတ်ပန်းကန်ကို သူ အရင်ရသင့်သည် မဟုတ်ပေဘူးလား။
“အား တိုင်းရင်းရိုးရာဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်တွေကို မုန်းတယ်”
လိုင်သယ်စစ်က သူ့ကိုပဲ နှိပ်စက်နေသယောင် အလန့်တကြား ထအော်လေသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ကောင်ချောလေးနားက မခွာဘဲ သူ၏ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်ပိတ်ထားသည်။
“ညီလေး၊ မင်းကို အရမ်းသဘောကျပေမဲ့ ဆေးဖက်ဝင်ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်တွေဆိုရင် ငါ လုံးဝကို သည်းမခံနိုင်ဘူး။ အား ငါ မသောက်ဘူး။”
“သိပ်ဂျီးများတာပဲ”
မုထျန်းဟန်က လိုင်သယ်စစ်ကို အနည်းငယ် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။ အနားရောက်လာပြီး သူ့ကိုလည်း တစ်ချက်ဖြတ်ရိုက်သွားသေးသည်။
“တိတ်တိတ်နေ”
လိုင်သယ်စစ်က ပြန်လည်ချေပပြောဆိုချင်သော်ငြားလည်း သူ့မှာ ပါးစပ်ဟလိုက်သည်နှင့် နှာထပ်ချေပြန်သည်။
“ဒါက ကြက်စွတ်ပြုတ်ပါ။ ဟင်းခတ်အနေနဲ့လည်း ဂျင်ဆင်းတစ်မျိုးတည်း နည်းနည်းပဲထည့်ထားတာ။ သောက်ရသိပ်မခက်ဘူး။ တကယ်ပြောတာပါ။”
မုထျန်းဟန် ချဉ်းကပ်လာသည်ကို မော့တိ မြင်လိုက်သောကြောင့် သူ့အတွက် နောက်တစ်ပန်းကန် အမြန်သွားထည့်ပေးလိုက်သည်။
မုထျန်းဟန်က မော့တိနှင့် ထမင်းစားခန်း၏သလင်းကျောက်မီးဆိုင်းအောက်တွင် တောက်ပလင်းလက်နေကြသော မျက်ဝန်းတစ်စုံကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူငယ်အိမ်နက်နက်လေးများသည် စမ်းရေတွင်းလေးများကဲ့သို့ တောက်ပရွှန်းစိုနေကြသည်။ မျက်တောင်ရှည်ရှည်များနှင့် အနည်းငယ်ကော့တက်သွားသည့် မျက်ဝန်းအိမ်ထောင့်လေးသည် မီးရောင်အောက်တွင် မှိုင်းမှုန်ရီဝေနေသည်။ မှင်နက်ဖြင့်စုတ်ချက်ဆွဲထားသကဲ့သို့ မျက်ခုံးတစ်စုံပါ ပေါင်းစည်းလိုက်သောအခါ လှပြီးသားရှုခင်းတစ်ခုကို မျက်စိကျိန်းလောက်သည့် ဇာပဝါပါးဖြင့် တန်ဆာဆင်လွှမ်းခြုံထားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေလေသည်။
