Chapter 107
သူတို့ အိမ်သို့ပြန်ရောက်ချိန်တွင် မော့တိကို ရက်အတော်ကြာ မမြင်တွေ့ခဲ့ရသောစွမ်းစွမ်းမှာ သူ့ပေါ်သို့ စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ခုန်တက်လာကာ သူ၏အမြီးလေးသည်လည်း မရပ်မနား ဝှေ့ယမ်းနေခဲ့သည်။
မော့တိ စွမ်းစွမ်းကိုကောက်ယူကာ အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးလိုက်သည်။
" စွမ်းစွမ်းက ပါးကိုအဲ့လောက်တောင်လွမ်းနေတာလား…"
" အဲ့ကောင်စုတ်လေးက အရမ်းဘက်လိုက်တာပဲ ကိုယ်သူနဲ့နေ့တိုင်းအတူရှိပေးနေတာတောင် သူ့ဖင်လေးတစ်ချက်လှုပ်ပေးမယ်မရှိဘူး… အခုများအမြီးပြတ်ကျမတတ်ကို ခါယမ်းနေတော့တာပဲ…"
မုထျန်းဟန်ရောက်လာကာ စွမ်းစွမ်းကို ပုတ်လိုက်သည် ။
" ဘက်လိုက်တဲ့ခွေးလေး…"
မော့တိ ရယ်နေခဲ့သည်။
မော့တိ ကျယ်လောင်စွာ ရယ်မောနေသည်ကို ကြည့်ကာ မုထျန်းဟန်လည်း လိုက်ပါ ပြုံးလိုက်မိသည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ သူပြောရန်ရှိသောအရာကိုမူ မေ့မသွားခဲ့ပေ ။
" မင်းပြောတာ မော့အိမ်ကိုသွားကြည့်ချင်တယ်ဆို…ဘာအတွက်ကြောင့်လဲ…"
မော့တိ စွမ်းစွမ်း၏ခေါင်းကို ငြင်သာစွာပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပြီး တဖြည်းဖြည်းချင်းပြောလာခဲ့သည်။
" အချိန်ဇယားအရဆိုရင် မော့အာ့ချမ်ဘယ်လောက်ပဲအလုပ်များနေပါစေ သူနှစ်တိုင်းနွေဦးပွဲတော်ဆိုရင် ပြန်လာလေ့ရှိတယ်…သူကအရမ်းဉာဏ်များပြီးတော့ သတိကြီးတဲ့သူတစ်ယောက်ပဲ…ကျွန်တော်စိုးရိမ်တာက အိမ်ထဲမှာ တပ်ခဲ့တဲ့ကင်မရာကို ရှာတွေ့သွားကြမှာကိုပဲ..တကယ်လို့ သူတို့ရှာမတွေ့ခဲ့ရင်တောင်မှ သူက လိုင်းဖြတ်တဲ့ကိရိယာတွေသုံးနိုင်သေးတယ်လေ… အဲ့လိုသာဆိုရင် အဲ့ကင်မရာနှစ်လုံးက သုံးမရဖြစ်သွားလိမ့်မယ်…"
" အဲ့ဒါဆိုရင် မင်း မော့အိမ်နားမှာ နောက်ထပ်ကင်မရာတွေတပ်ချင်တာလား…"
" ကျွန်တော်မော့အိမ်ရှေ့တည့်တည့်မှာ တစ်လုံးထပ်တပ်ချင်ပြီးတော့ အနီးနားက အသင့်စားမုန့်ဆိုင်နဲ့ ဈေးဆိုင်တချို့ကိုပါ ဟက်ထားချင်သေးတယ်…"
