Text Me Back

Prologue

TEXT ME BACK

Naging teenager din ako noon. Naging dalagang nakakaramdam ng paru-paro sa tiyan. At umiyak sa taong akala ko forever ko na.

I thought when i was a teen. I need a man who can take my breath away. A man who will make my heart go fast when he smiles. But when i go older. Na realize ko. I need a man who can remind me to breath. And man who can take care my heart and make me feel im in better place.

I don't know. Depende siguro sa tao. Kung gusto nila iyong someone who can make them crazy or someone who can make their breath away.

Pero ako, i need someone who will remind me to breath. Kasi minsan nakakalimutan kong huminga para sa sarili ko. Because lahat nalang ng bagay na iniisip ko ay para sa iba. Una lage ang ibang tao at pangalawa lang ang sarili ko.

I'm 29. Kaya nga lahat ng kapamilya ko tuwing gathering ay pinipilit akong mag-asawa na. But nah. I like my freedom. Alam ko kung kelan ako maga-asawa. Atsaka pa, ano ba akala nila. Pupunta lang ako sa palengke at bibili nang mapapangasawa para utusan nila akong magpakasal na.

I need someone who truly knows me the best. And someone i could trust my life with. Hindi lang iyong magkasama lang kayo, busog na ang isa't isa no. Im not kind of persona, ayoko mag settle na walang wala kami. Hindi ako mata-pera na tinatawag nila. I just want na ang lalaking mapapangasawa ko or ida-date ko someday is may financial. Ayoko mabaon kami sa utang at umiyak ang mga anak namin dahil walang gatas.

Ganoong pamilya ang pinanlakihan ko. Ayoko na palakihan ang magiging anak ko na iiyak dahil walang makain. That's why i work hard. I study hard. Para sa future ko. And of course, hindi lang ako nagtrabaho para sa magiging ANAK or FAMILY ko in the future. I work hard for myself. For my freedom right now.

I can buy things that i want now. I can go to places na hindi ko napuntahan noon and i can eat yummy food na hanggang video ko lang noon nakikita.

I'M AN INDEPENDENT WOMAN. And i love and proud of myself.

But here's the thing.

Nagsalubong ulit kami.

Nagtinginan ulit ang mga mata namin.

Nalunod nanaman ulit ako sa presenya niya.

"Doc!"

Natauhan ako at napakurapkurap. Naglalakad palapit sa amin ang lalaking akala ko hindi ko na ulit makikita.

He's still handsome. Kung ano ang mukha niya noong iniwan ko siya. Ganoon pa rin. Naging malaki lang ang katawan at mas naging mature.

May mga narinig akong balita tungkol sakanya. Pero hindi ko akalain na hindi pala sila nagsisinungaling. Totoo. Doctor na pala siya. Isa nng Dentista. May ipagmamalaki na. Kahit noon naman, maipagmamalaki naman talaga siya.

Nagyakapan si Queenie at Cael na parang isang daang taon silang hindi nagkita. Mag pinsan sila kaya alam ko lage silang nagkikita. Pero sa senaryo na nakikita ko ngayon, parang ngayon lang sila nagkasama ulit.

"Long time..."

Narinig ko ulit ang boses niya. Huling rinig ko kasi, nagmamakaawa pa siya noon. Umiiyak sa kabilang linya at garalgal ang boses.

"Yanga.. mas lalo kang pumanget"

Nagtawanan sila na parang wala ako sa harap nila. Kaya naman pekeng umubo ako. Tumingin sa akin si Queenie at nilapitan ako ulit. Inakbayan niya ako habang ako naman ay nakayuko. Hindi ko kayang makipagtitigan ng matagal sakanya.

After what I did years ago. Mas gusto ko nalang ibaon ang sarili ko sa lupa nang buhay.

"Cael, naalala mo-"