Knock Again, Professor [GL• #1]

Prologue

It was already years ago, but the pain is still fresh, like it just happened yesterday. No matter how much I want to forget about that, it's always hunting me in my dreams.

They say to forget, you must forgive, but how can I forgive someone when, in the first place, they never apologize to me or to us? They've left me a scar in my heart that always reminds me of how painful my life was.

"Hi, Ma?" I greeted her as I was holding myself back from crying. "Do you miss me?" I asked as if she would be able to answer that question. I wiped my tears as it fell. "I miss you every second that I breathe, every day that I wake up, in a week in months and months in a year, always," I sadly said.

I hugged myself while I was crying continuously, as if there was no tomorrow. "Please be here again, Ma?" I pleaded.

Matapos kong umiyak ng umiyak ay nagpasya akong umalis na, pupuntahan ko pa kasi si Kuya, pagkatapos ay mamimili rin ng pagkain namin nila Nanay sa palengke.

Pasakay na ako sa tricycle nung tumawag si Nanay, sinagot ko naman ito agad, pero dahil mahina ang signal sa sementeryo ay namatay din ang tawag, nagtext nalang ako na pauwi na ako.

Baka nami-miss na agad ako ni Nanay.

"Kuya sa bayan po sa may—" naputol ang pagsasalita ko nang may tumawag muli sa akin, and it was Nanay again. "Hello, 'Nay?" I asked. "Pumasok ako sa loob ng trike at sumenyas nalang sa driver na umalis na.

"Apo, nasaan ka?" Malumanay na tanong niya.

"Dinalaw ko po si Mama," I answered.

"Pauwi ka na ba?"

"Not yet, daraan pa po ako kay Kuya sa bayan, for sure na mi-miss na po ako nun, at mamalengke na rin po after." I even fake my laugh to make her sure na ayos lang akong muling makita si Kuya.

"Apo, sa ibang araw ka na kaya dumalaw sa kaniya," she said.

"Nay, ayos lang naman po ako ih, at saka—" hindi ko na naituloy pa ang sasabihin when she spoke again.

"May tao kasi ngayon sa bahay, hinahanap ka." malumanay niyang wika pero batid ko ang pait sa tono niya.

"Huh? Sino raw po?" Tanong ko naman. "Anong pakay?"

"Basta umuwi ka nalang, si Chanty muna ang pinakausap ko sa labas." muling walang gana niyang wika.

"Sige po, 'Nay." nahinto ako sandali. "Sana po ay pinapasok niyo muna," I added.

"Ay, naku! Basta umuwi ka nalang muna, Saji."

"Opo, uuwi na. Pasabi nalang din po sa bisita ko na hintayin niya ako sandali." pahabol ko pa bago hinintay na patayin ni Nanay ang tawag.

Binaba ko ang phone at tinignan si Manong Driver. "Kuya, sa barangay, San Jose nalang po, Dimakalimot street."

"Ah, sige, hija." tumango naman si Kuya driver.

Matapos ang limang minuto ay narating ko na ang kanto namin. Hindi ko na pinapasok sa loob ang trike dahil maraming tao at baka mahirapan si Kuya. Nagbayad ako ng sobra sa kanya dahil ako lang naman ang pasahero.

Tahimik akong naglakad papunta sa amin, pero habang papalapit ako sa bahay ay naaninagan ko agad ang isang itim na black Ford Mustang. Labis akong nagtaka nung una kung kanino ito, pero kinakabahan din dahil sa ideya na pumasok sa isip ko, nakita ko na ito sa university at alam ko kung kanino.

Nagmadali akong tinungo ang kabilang pader kung saan ang gate namin at halos manigas ako sa kinatatayuan ng makita ang taong matagal ko nang binura sa isip ko. She was talking with Chanty. Agad naman akong napansin ng aking kaibigan, kumaway at ngumiti pa ito sa akin.