Knock Again, Professor [GL• #1]

Chapter 33

"Baby, let's eat." tawag ko kay Sam nung makita siyang lumabas na sa banyo. She was just wearing a simple dress, pero sobrang ganda niya. Hindi ako kailanman mapapagod siyang pagmasdan, sana ganito nalang kami palagi.

"You're not using body wash?" tanong niya sa akin na nagpataas ng kilay ko.

"Hindi, bakit?"

Tumango lang siya at ngumuso. "I  was just surprised because you're missing some bath essentials, you only have shampoo and soap," she said, which made me stop and think.

"You have duty 'di ba? Bakit hindi ka pa umaalis?" pag-iibang tanong niya pertaining to my work sa coffeeshop nung kaibigan niya, bago lumapit sa akin. Kinuha ko naman ang towel na dala niya at ako na ang nagpunas ng basa niyang buhok.

"Mag-o-over time naman ako, kaya okay lang na medyo ma late," mahina kong sagot sa kaniya habang tinutuyo pa rin ang mahaba niyang buhok.

"My friend will understand that." she shortly said.

Nakailang buntong hininga siya bago humarap sa akin at hinawakan ang kamay ko, she was intently looking at me. "Pinapaalis ka ni Zaint sa PUS, although I owned the school he still has the power to do it, dahil sa kaniya ito nakapangalan, even though I am the one who manages everything while his in coma, balewala iyon our Mom really valued him, kaya pingalan sa kaniya." malungkot niyang sabi sa akin.

Napahinga ako ng malalim. "I can stop naman ulit, and work nalang muna, don't worry, marami pang scholarship diyan," nahinto ako nung magsalita siya.

"I'm sorry, I know pinaghirapan mo iyon, Lane." she sincerely said, kaya hinawakan ko ang kamay niya. "I don't know what to do, natakot ako kaya hinayaan ko nalang si Zaint, dahil ayaw kong mawala ka, he threatened me, kaya pumunta ako sa'yo." pagpapaliwanag niya sa akin.

"Baby, don't worry. Marami akong school na mapaglilipatan," I assured her. Kahit na masakit sa akin ang narinig na balita, ay pinilit kong intindihin iyon, dahil I don't want to lose her again.

After ng usapan namin na iyon ay bumaba na kami para kumain. Naabutan namin si Nanay na nasa lamesa, bumaling siya sa akin sunod ay kay Sam at simpleng ngumiti. Nanay knows everything that happened, kaya she accepted Sam in our house.

"Kumain na kayo mga, apo." sabi niya.

Umupo si Sam sa tabi ko at napatingin siya sa mga nakahaing ulam, kahit pa hindi niya sabihin ay alam kong ngayon lang siya nakakita ng daing, at tortang talong. Nung unang araw niya rito puro padala ni Tita Cindy ang ulam namin, kaya hindi problema sa akin kung paano siya pakakainin.

Kumuha ako ng kanin at nilagyan ang plato niya, tipid lang siyang ngumiti sa akin. "Don't put too much rice." sabi niya at naalala ko na hindi nga pala siya gaanong kumakain ng kanin at puro tinapay lang.

Tahimik ko lang siyang nilagyan nung tortang talong, nakatingin lang siya doon sa utensils sa harap niya, mariin niyang hinahawakan ang kutsara at tinidor. "Why?" tanong ko sa kanya.

She weakly smiles at me. "Nothing, I just realized na wala kayong knife sa utensils," simpleng sagot niya at isinubo na ang pagkain na ibinigay ko.

I froze for a while because of her statement, I suddenly realized the huge difference in our status. Hindi siya sanay sa buhay na meron ako, hindi siya sanay kumain ng mga ulam na kaya ko lang ibigay sa kanya. She grew up with a golden spoon in her mouth, it made me feel guilty and insecure at the same time.

Kahit pa hindi siya nagrereklamo sa akin, alam kong nahihirapan siya sa ganitong buhay. Hirap na hirap siyang kainin ang tortang talong, medyo matagal din niya iyon sa bibig bago lunukin.