Knock Again, Professor [GL• #1]

Chapter 8

[Present time]

I open my eyes and napakunot agad ang noo ko when I realize, na wala nga pala ako sa bahay namin. Napatingin ako sa aking wristwatch and nainis dahil six pm na. I look around and remember, na bahay nga pala ito ni Ma'am Fernandez. Nakita ko ang mga librong nakakalat kaya kinuha ko ito isa isa at ipinatong sa lamesa.

Nahinto ako sa pag-aayos nung mga libro when I heard footsteps, bumaling ako roon, and I saw Ma'am Fernandez walking towards me. Her hair was wet and halatang bagong ligo. Pinupunasan niya ito, I look at her from head to toe, and fvck, she was only wearing a fvcking bathrobe.

I know that she was doing it with a purpose.

Tumayo ako at inalis sa kaniya ang tingin.

"Uuwi na ako." malumanay na sabi ko.

"Please stay; I'll cook you dinner." malambing niyang sinabi, but it didn't affect me. "You overslept, and I didn't wake you up because you look so exhausted," she explained.

Hinahanap ko ang mga gamit at isa isa iyong nilagay sa messenger bag ko. Hindi ko pa rin siya binalingan ng tingin dahil nagkakasala lang ako kung sakali.

"Lane, please stay," she pleadingly said.

I heard her take a deep sigh. "I will cook for you, malayo rin ang sakayan from here, and it'll waste much of your time walking if uuwi ka agad," she said, which made me realize a thing.

Ahh, so wala talaga siyang balak ihatid ako? She really planned all of this, I am sure.

"May naghihintay sa akin sa bahay," I plainly said.

Muli ko siyang tinignan dahil hindi siya nagsalita. I saw sadness in her eyes, and it made my heart ache for a second. What the hell are you doing to me, Ma'am?

I know mas matibay na ako ngayon than before, but why would my heart still react to kapag nakikita kang ganyan? I can't resist her, at nakakainis kasi iyon ang totoo.

"Sino?" 

"Someone you don't have to know." Hindi ko maiwasan na malamig ang maging tugon ko sa kaniya at iniiwas na rin ulit ang tingin. I'm afraid that I might not control myself at baka manghina ako, at sa huli masaktan ulit ako.

I can't let her win again. Pagod na ako sa kanya. Sapat na ang mga dahilan noon, para huwag nang maulit pa sa ngayon.

Once is enough; twice is too much.

"Lane, I'm begging you, please stay?" nanginginig ang boses niya habang nagsasalita, and her voice cracked in her last few words.

Oh, damn! 

Hindi ko siya binalingan ng tingin sa halip ay sa glass wall ako tumanaw. Umuulan sa labas at napakadilim na rin ng paligid, paniguradong mababasa ako ng ulan.

"If you really want to go, then wait for me here. Magbibihis lang ako sandali, ihahatid kita sa inyo." nanginginig ang boses niya.

I'm sure she's holding herself back from crying; maybe she was already crying?

Nilingon ko ang kinaroroonan niya, and nakalikod na ito sa akin, halata ang pagpupunas niya ng luha. Paakyat na ito ng hagdan at marahan ang bawat hakbang niya.

Umiwas na ako ng tingin ay inis na napahilamos sa sarili. Mahina ko ring sinuntok ang puso dahil parang naiipit ang ugat ko dahil sa sakit.

Bakit ba siya ganyan? Akala ko ba malinaw na ang lahat sa amin noon?

Maya maya ay narinig ko ang muling pagbaba niya. I look at her, and she's now wearing a loose shirt and high-waisted pants. Tumayo na rin ako at kinuha ang bag.