Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Orta Doğu ve Asya'nın son günlerde en çok konuştuğu liderin Bang Christopher Chan olduğu temmuz ayı yarılanmaya koyulmuştu. Sınır ülkeyle savaşın sonrasında bir süre daha ertelenen yaz partileri ise ancak bu zamanda, başkentteki sarayda şatafatıyla dillere destan büyük salonda başlayacaktı. Bu salon eski kralın yükseliş döneminde kudretini kanıtlama çabasının eseriydi. Açılış için geç kalındığı gerçekti ama Çin'in büyük ordusu karşısında hala egemenliğini kaybetmemiş krallarına karşı bundan yakınmak kesinlikle insafsızlık olurdu. Nitekim halk onun yanındaydı, soylular ise bu durumda şikayet edemeyecek kadar susma zorunluluğuna sahipti.
Davet genç ve bekar omegaların kendilerine eş bulabilmesi için ideal ortamdı. Saraydan davetiye alabilme şansına sahip her hanede hazırlık telaşesi başlamıştı. Herkes en şık olma, en çok konuşulma isteğiyle yanıp tutuşuyordu. Elbette dul omegalarda buna dahildi. O gün kahvaltı masasında gerginlik yaşatan mesele de buradan çıkmıştı.
"Belki sen de kendine yeni bir eş aramalısın anne."
Jeongin her zamanki umursamazlığı ile annesine takılırken yüzündeki ifadeden bunu gerçekten yaparsa da sıkıntı etmeyeceği anlamı çıkıyordu. Lia ve Felix ise hazırlıksız yakalandıkları bu cümleye karşı gülmekten kendilerini alamamışlardı. Masadaki herkese, buna son günlerde annesinin davette eş bulması ısrarına karşı çıkan Yun Hee de dahil, karşı oldukça öfkeli olan Bayan Bang ise delirmişcesine şiddetli bir sesle bağırdı.
"Kepazeliğin bu kadarına pes artık!"
Kalkıp giderken etrafı yıkmak ister gibi bir şiddetle adımlıyor, ayakları altında ezilen mermerin dayanıklılığını test ediyordu sanki. Felix ona üzülmeden edemiyordu. Onu anlamak artık ilk zamanlardan çok daha kolay geliyordu. İçinde bir can büyüttüğünü öğrendiğinden beri hayata bakışı ve dolaylı olarak empati seviyesi değişmişti. Onun gözünden bakınca çocukları hak ettiğine ulaşamamıştı, bu konuda öfkeli olmasını anlayabiliyordu. Savaşma şeklini doğru bulmuyordu ama yine de beklenmedik şakaya güldüğü için suçlu hissetti. Birkaç soyluyla iş birliği yaparak Christopher'a kafa tutması mümkün değildi. Onu ikna etmek yalnızca tatlı dilden geçerdi ama bunun da henüz çoğu farkına varamamıştı. Göründüğü gibi savaşçı ruhlu bir adam değildi o, kan bağı olan kardeşleriyle savaşacak kadar alçak bir adam değildi. Tek istediği huzurdu, Felix bunu biliyordu. Konuşmasına, anlatmasına gerek kalmadan okuyabiliyordu onu. Ve bu mucizenin çok küçük bir parçasıydı.
"Jeongin yersiz şakalarına bir son ver."
Christopher ifadesiz ve duygudan yoksun bir sesle masanın ucundaki kardeşine seslendikten sonra masadan kalktı. Sağına doğru yönelip düşüncelere dalmış eşine eğildi, saçları arasına bir öpücük kondururken kucağına çektiği elini hafifçe okşadı.
