fake it til feel it [boyxboy]

12

"Hassiktir Patronum!"

Beş oğlanda salonda bana öküzün trene baktığı gibi bakarken, Görkem ve Samet'in sarhoşluklarına da diğerlerinin şaşkınlığına da zamanım yokmuş gibi hissediyordum.

Zil çaldığında Fetih duruma uyandı.

"Lan harbiden Patronun mu geldi?"

Emre kol saatine bakıp kafası karışmış bir halde, "Bu saatte mi?"

Samet sarhoş kafayla, "Oo yeni misafir!" derken Görkem çoktan dış kapıya gitmiş ve diyafona basmıştı.

"Hayır Görkem!" diye sessiz bir çığlık atsam ve panik atak geçirerek çocuğu yakalasam da geç kalmıştım.

Fetih'in herkese toparlanmasını söylediğini ve diğerlerinin de hazırlandığını hissedebiliyordum. Fetih'e minnet duysam da Görkem'in elimden kurtulup dış kapıyı açmasına inanamıyordum.

"Görkem!" Çocuğu omzundan yakalamamla geriye fırlatmam bir oldu. Görkem, ceketini giymeye çalışan Fetih'in kucağına düşünce ikisi de ıslak koltuğa yapışıverdiler.

Kapıyı çat diye kapatıp patronumun dördüncü kata çıkmasını beklemeye başladım. Kafamı salona çevirdim.

Ellerimi ağzıma kapatıp bu lanet manzarayı nasıl açıklayacağımı düşündüm. Geçen sefer Dora Bey evime geldiğinde evimin temizliği onu güvende hissettirmişti, tekrar gelmesinin sebebi bu olmalıydı ama bilin bakalım artık kimin evi temiz olmaktan fersah fersah uzaktı?

"Ah bu bir felaket olmalı." dedim nabzım bir hızlanıp bir düşerken.

Emre duruma tamamen hakim olarak Fetih'in ve Görkem'in kalkmasına yardım etti. Ali'ye, Samet'i almasını söyledikten sonra da bana yaklaştı.

Gözlerinde anlayışlı bir ifade vardı.

"Sakin ol. Patronun bir baskın yapmış olabilir ama senin bir hatan yok ki buradaki durumla." Elini omzuma atıp sıktı. Desteğini hissettim.

"Rezil olmayacaksın merak etme. Hemen çocukları alıp gideceğiz, hele bir gelsin."

Fetih'de ona katıldı. "Şimdi çıkarsak çok bariz olur, kapıda karşılaşmış gibi yapalım."

Emre'de onu onayladı ve kapı tıklandığında yerimde sıçramama gülmeden edemedi.

"Oğlum sakin ol."

Fetih neye gerildiğimi anlamış gibiydi, Görkem'i Ali'ye attı. Ali bir eliyle Samet'i diğeriyle de Görkem'i tutuverdi, gücüne hayran kalmamak elde değildi. Ben de onun gibi tutardım belki oğlanları ama şu an ellerim titriyor bile olabilirdi Dora e
Bey'in burada olmasından dolayı.

Kapıyı açtım.

Dora Bey sanki kapının arkasındaki paniği hissedebiliyormuş gibi kaşları çatık, dudakları ince bir çizgi halinde duruyordu.

Beni görünce kaşlarındaki kırışıklık düzeldi ve dudakları aralandı.

"Oh, bir an evde değilsin sandım. Ne kadar korktuğum–" Omzumun arkasında duran Emre'yi görünce duraksadı. "Aa..."

Ne diyeceğimi bilemedim. Bir anlığına ikimizde boş boş birbirimize baktık. Emre beni sırtımdan pinçikleyince kendime gelerek,

"Arkadaşlarım bendeydi de Dora Bey." diye kısaca açıklayıp diğerlerine döndüm. "Arkadaşlar, bu benim Patronum Dora Bey."