fake it til feel it [boyxboy]

37

"Barbar!" Sözüm, ayaklanmış Korkut'u dondurdu. Yüzünde yaprak kıpırdamadı ama kulakları kızardı. Yüzüne dikkatle baktım ve onu nereden tanıdığımı hatırladım.

"Seni nereden hatırladığımı şimdi biliyorum." Sesimde ilk uyandığımda hissettiğim o heyecan yoktu, ring ismini söylerken rüyamdaki kişi ve karşımdaki kişinin aynı olmaları vardı aklımda ama şimdi bomboştum.

Korkut bir iç çekerek yerine geri otururken başını eğip ufak bir selam verdi.

"Selam." Ellerini karnında birleştirip rahat bir imaj çizmeye çalıştı.

"Sensin değil mi? Barbar." Lafımla ise imajı parçalandı.

"Evet." derken sesi titredi sanki. "Beni hatırlayabilmene şaşırdım."

"Uzun zaman olmuştu." dedim ona ama zihnimde uyandığımdan beri tek bir şey vardı. Buradan kaçabilmek. Belki de bu konuyu kullanabilirdim bunun için.

"Evet." dedi Korkut. Bir anda ise; "Sen sormadan söyleyeyim, bir gün daha geçti ve omzun daha iyi."

"Dora?"

"Henüz bulunamadı." Korkut sonra eski konuya döndü. "Seni aradım uzun süre ama illegal dövüşleri bıraktığını duydum sonra."

"Uzun süre önce bırakmam lazımdı." dedim sakince ve kafamda birden fazla planla devam ettim. "Sen beni nasıl buldun?"

"Tesadüf eseri desem inanır mısın?"

"İnanırım."

"Ama değil." dediğinde planlar alt üst oldu.

"Efendim?"

"Seni bulmak istedim."

"Bunu..." Sesim çatlayınca yutkunup boğazımı ıslattım. "Neden istedin?"

Korkut bakışlarını kaçırarak elleriyle oynamaya başladığında gelecekleri tahmin ettim ama durdurmak için çok geç kaldım.

"Çünkü seni merak ettim." Korkut'un ilgisi, merakı nereye uzanacaktı bilmiyordum ve konu çok farklı yerlere kaymadan konuyu en çok merak ettiğim şeye yönlendirdim.

"Dora ve Gizem'in nerede olduğuyla alakalı bir şey bulunmadı mı?"

"Hayır." dedi Korkut. Çok keskindi sesi.

"Altay'ı saldılar mı?"

"Evet."

"Neden böyle bir şey yapsınlar? Onlara belgeleri verdin değil mi?"

"Evet."

Burnuma kötü kokular geliyordu. Hayır, bu resmen gerçeklerdi. Üzerime düşen bu aydınlanma haliyle birlikte önce yutkunamadım. Düşündüğüm şey... Gerçekse vah halime. Yüzümde korkunç bir ifade belirdi ve emin bir sesle;

"Vermedin." dedim ona. Ruhum titredi resmen ona bakarken çünkü onu tanıdığımı anladığından itibaren o, o değildi.

Korkut sonunda itiraf etti.

En başından beri bilmem gereken her şeyi, en başından beri anlamam gereken her şeyi bana soğukkanlılıkla itiraf etti.

"Evet. Vermedim."

Belgeleri vermemişti. Belgeleri vermemişti. Belgeleri vermemişti.

Ani bir hareketle ayağa fırladım ve o da benimle aynı anda harekete geçti. Yumruğu hiç olmayan bir yerden bana ulaştı, bloke edip onu ittirdim. İki adım gerilemesi bile öyle iyi geldi ki, gerilip adam akıllı bir yumruk atmayı başardım. Burnundan gelen garip sese bile durmayan Korkut artık beni yatağa sabitlemek yerine direkt saldırmayı tercih etti ancak bu benim onunla ilk savaşım değildi.