PAPATYA'DAN MEKTUP (TAMAMLANDI)

9. BÖLÜM: Bir Mucize Olsun

9. BÖLÜM: BİR MUCİZE OLSUN

Deha'nın anlatımıyla...

"Selam Kayla, ben geldim." Hastane yatağının ortasında minicik kalmış kıza doğru ilerledim. Cevap vermedi oysa şimdi güzel gülümsemesini sunmalı ve her ne kadar yorgun olsa da doğrulmaya çalışıp beni karşılamalıydı. "Biliyorum bana içinden de olsa kocaman gülümsüyorsundur sen." Ne olur uyan Kayla. Uyan ve bana bak yine içimi açan mavilerinle.

Yatağın yanındaki sandalyeye oturdum yavaşça. Birkaç saat önce annesi buradaydı. Bu sandalyeyi de o çekmiş olmalıydı. Gözlerim Kayla'nın üzerinde gezindi. Sıcak elim, soğuk elini buldu. Bu soğukluk içimi titretti ama durmadım, sıkı sıkı kavradım elini. "Ağabeyime biraz yalvarmam gerekti yanına gelebilmem için ama ben kazandım gördüğün üzere. Birileri konserine de giderken aynı performansı sergileriz umarım. Evet, biz diyorum çünkü senin de katkı sağlaman gerek. Öyle yatıp kalmak yok Kayla Hanım!" Zorla bir gülümseme kondurdum dudaklarıma ancak öyle içimden gelmiyordu ki. O görmeyecekse gülümsemenin ne anlamı vardı? Boşta kalan elim saçlarına uzandı. Yavaşça, dokunmaya kıyamadan sevdim her bir telini. Yüzüm acıyla kasıldı. Onu böyle görmek bana geçmişi hatırlatıyordu. On yaşında, daha küçücük bir çocukken, benden giden meleğimi hatırlatıyordu bana. O da bir melekti. Peki melekler her zaman geri mi dönerlerdi ait oldukları yere? Bari Kayla gitmese olmaz mıydı?

"Beni çok korkuttun." dedim titreyen sesimle. "Beni çok ama çok korkuttun Kayla. Seni o hâlde gördüğümde kalbim atmayı bıraktı. Nefesim kesildi. Kalbim en son yıllar öncesinde kasılmıştı böyle. Sen beni en büyük korkumla baş başa bıraktın." Elini sıktım. Gözlerimden akan yaşlar yanaklarımı ıslattı. "Sen de gitme Kayla." Sesim fısıltıdan farksız çıkmıştı. "Ne olur sen de gitme. Beni tek bırakma. Seni de almasınlar yanlarına. Bir melek de dünyada kalsa olmaz mı?" Saçlarındaki elimi çektim. Yüzümdeki yaşları kurulamaya çalıştım. Islanan yanaklarım bir türlü kurumuyordu. Gözyaşlarım yılların acısını çıkartırmış gibi süzülüyordu yanaklarıma. "O da senin gibiydi, biliyor musun? Sapsarı saçları, masmavi gözleri vardı. İncecikti. Görenin dönüp bir daha baktığı bir güzelliğe sahipti. Tıpkı senin gibi, melekleri andırırdı. Bu yüzden mi gitti dersin? Seni de mi bu yüzden istiyorlar yanlarında? Ama sen gitme tamam mı? Burada, benimle, bizimle kal." Burnumu çektim. "Hem seninle daha çok şey yapacaktık biz. Mesela sahilde beraber sabahlayacaktık. Günün batımına ve doğumuna beraber şahit olacaktık. Her zaman dolu dolu gülümseyecektik. Beraber konserlere gidip delicesine bağırıp şarkı söyleyecektik. Eğer göremezsen sırtıma alırdım seni." Duraklayıp dudaklarımı ıslattım. "Hem daha seni sevdiğimi söylemeye zamanım bile olmadı. Zamanı değil biliyorum ama bekliyorum Kayla. Ben seni bekliyorum."

"Deha..." Ağabeyimin sesini işittim. Başımı yavaşça kapıya doğru çevirdim. Şefkatli gözleri benim üzerimdeydi. Ne zamandır orada olduğunu bilmiyordum. Hiç geldiğini hissetmemiştim. "Yine gelirsin ama şimdi çıkman gerekiyor." Başımı salladım usulca. Elimdeki elini dudaklarıma yaklaştırdım. Küçük bir öpücük kondurdum. "Yine geleceğim." diye fısıldadım ona doğru. "Asla yalnız değilsin, ben varım. Unutma..." Elini naifçe yerleştirdim yanına. Koltuğu geriye ittim. Son bir bakış atıp ayaklandım oturduğum koltuktan. Adımlarım kapıyı buldu. Bir yandan ilerliyor, diğer bir yandan da hemşirenin girmeden taktığı bone ve maskeyi çıkarıyordum. Kapıya vardığımda ağabeyim geçmem için geri çekildi. Kapıdan çıktım. Yanımda duran atık çöpüne attım üstümdekileri.

"Konuşalım biraz seninle." dedi ağabeyim kolunu omuzuma attığı sırada. Üstelemedim. Adımlarım onunkileri takip etti. Odasının önüne vardığımızda kapıyı açtı. Onun içeri girmesiyle ben de girdim. Girer girmez masasındaki dağınıklık çarpmıştı gözüme. Her zaman düzenli olan ağabeyimin odası şimdi darmadağınıktı. Sadece buradan bile bir şeylerin yolunda gitmediğini anlayabiliyordum. Masasının önünde karşılıklı duran siyah deri koltuklardan birine oturdu.