PAPATYA'DAN MEKTUP (TAMAMLANDI)

21. BÖLÜM: Kalbin Matemi -Final Part 2-

Bölüm şarkısı: Leaving Tonight -The Neighbourhood

21. BÖLÜM: KALBİN MATEMİ -FİNAL PART 2-

Yabancı'nın anlatımıyla...

İnsan doğar, yaşar ve ölürdü. Böyle bakıldığında hayatımız sadece üç bölümden oluşuyordu ancak bu bölümlerden geçerken atladığımız bazı noktalar oluyordu. Doğdumuz andan beri ne bizler ne de yakınlarımız ölümü düşlemezdik. Sanki hiç başımıza gelmeyecekmiş gibi değerli zamanımızı öyle yanlış kişiler, öyle yanlış anlarla harcardık ki, ölüm kapımızı çaldığında anlardık giden zamanları. İşte o zaman anlıyorduk yarınımız yokmuşçasına yaşamamız gerektiğini. Zaman bize verilmiş en değerli hediyeydi, onu kullanmalıydık. Kullanmayı bilmeliydik.

Kayla zamanın ne kadar değerli olduğunu biliyordu, aynı şekilde gülümsemenin de ne kadar önemli olduğunun bilincindeydi. Hayatını bu iki kavramı değerlendirmek üzerine geçirmeye çalışmıştı. Öyleyse niye böyle olmuştu? Niye ölüm milyarlarca vaktini boşa harcayan insan yerine yaşama sevinciyle yanıp tutuşan Kayla'ya uğramıştı? Nedensizdi... Deha'nın ve diğerlerinin isyanı da bundandı. Ölüm, Kayla'ya yakışmıyordu ve hiçbir zaman da yakışmayacaktı.

"Ağabey, izin ver gireyim yanına." Deha'nın umut dolu sesi yeniden koridorda yankılandı. Kabullenemiyordu. Kayla'nın zamanının az kaldığını biliyordu ancak hiçbir zaman bu sonu yakıştıramamıştı sevdiği kadına. Deniz, yüzünden okunan bariz bir acıyla baktı kardeşine. Kalbi bu iki genç için öylesine sızlıyordu ki, nefes almak zor geliyordu. Kardeşi gözlerinin önünde günden güne çöküyordu ve o da biliyordu ki bu daha başlangıçtı.

"Deha..." diye mırıldandı küçük kardeşine doğru bir adım atarak. Neredeyse aynı boyda olduklarından yüz yüzelerdi şimdi. Deniz, bir elini Deha'nın omuzuna yasladı. "Seni her an yanına sokamam, biliyorsun. Akşam girersin, olmaz mı?" Deha şiddetle başını iki yana salladı. İçindeki his onu yiyip bitiriyordu. Öyle huzursuzdu ki kalbi sanki yastaydı bugün. Kalbinde matem vardı.

"Girmem lazım, ağabey." dedi Deha ısrar ederek. Zihnindeki endişeler yeniden baş gösterdi. Ona veda edememekten ölesiye korkuyordu, her an onun yanında olmak istiyordu. "Ben ona söz verdim. Son anında bile yanında olacağım, dedim. Nasıl bırakırım onu bir başına, sen söyle." Deniz sıkıntıyla nefes aldı. Sertçe yutkunup Deha'nın omuzunu sıktı. Kardeşinden güç almak istedi ancak ikisi de öyle bitik hâldelerdi ki birbirlerine güç verecek mecalleri yoktu.

"Veda vakti geldi," Deniz'in dudaklarından zorlukla çıkan kelimeler Deha'nın kalbini sızlattı. Bu sadece ruhsal bir acı değildi artık, fiziksel boyuta taşınmıştı. Deha'nın canı acıyordu, cayır cayır yanıyordu. "Bunu biliyorsun. Vücudu bir atağı daha kaldıramayacak." Başını salladı Deha içi acıya acıya. Bunu en iyi o biliyordu. Sevdiği kadın gözleri önünde ölüme adım adım yaklaşıyordu. Deha'nın ise tek yapabildiği dışarıdan izlemekti. Her ne kadar yanında dursa da acısını alamıyordu. Kayla artık gülümseyemiyordu. Sürekli uyutuluyordu çünkü çektiği acı katlanılamaz bir boyuta ulaşmıştı.

"Bari izin ver," diye mırıldandı Deha pürüzlü sesiyle. "İzin ver, ona veda edeyim." Deniz bu sefer itiraz etmeden başını salladı. Kardeşi bunu hak ediyordu. Sevdiği kadınla vedalaşmalıydı, artık vakti gelmişti.

"Diğerlerine de haber ver." dedi Deniz bir adım geriye giderek. "Sırayla hepiniz girip vedalaşın, çünkü bunun için zamanınız kalmayabilir." Deha ağabeyini onaylayıp sarsak adımlarla kantinde oturan arkadaşlarının yanına ilerledi. Sessiz koridorlardan geçti ağır ağır. Bu koridorlardan en son Kayla'yla geçmişti. Genç kızın şen kahkahaları koridoru sarmıştı, gülüşü herkese bulaşmıştı oysa şimdi bu koridorlar Deha'ya sadece acıyı hatırlatıyordu. Bir zamanlar gülümseten o anılar şimdi siyaha boyanmıştı. Burada olmak Deha'ya iyi gelmiyordu ama buradan da ayrılamazdı. Sevdiği kadın içeride canıyla cebelleşiyordu. Ölüm ensesindeydi ve kısıtlı bir zamanları kalmıştı. Sonra bir daha hiçbir zaman duyamayacaktı âşık olduğu kadının sesini. Deha büyüyecekti, yılları devirecekti ancak Kayla hep yirmi kalacaktı. Wendy, Peter Pan'ı bırakacaktı.