Bazı şeyler vardır ki, zorunda kalırsınız. En sevmediğiniz insanlara muhtaç olursunuz. Bazen hiç umut etmediğiniz insanlar sizin hayatınızın bir parçası olur. Hep, en sevdikleriniz tarafından parçalanırsınız. Oysa en son çürüyen organ kalp değil mid...
Bölüme başlamadan önce oy ve yorum atmayı unutmayın. Keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkıları; woest-surround me Dedublüman-Gamzedeyim Deva Bulmam Ayla Dikmen- Anlamazdın Erkin Koray-Çöpçüler
***
Titreyen ellerim elbisemin eteğine tutunmuşken boğazımda bir yumru oluştu. Nefret ettiğim adam işte tam karşımdaydı. Gözlerim gözleri ile buluştuğunda nefretle ona ve arkasındaki adamlara baktım. Onun gözlerinde ise rahat ve alaycı bir tavır vardı. O gün baktığı gibi bakıyordu. Acımasız ama bir yandan alaycı bir bakış. Kısa süreli bakışma Mert'in sertçe kolumu kavramasıyla son buldu.
-Eğer sesini çıkarırsan yemin ederim bu tekneyi patlatırım. Anladın mı beni?
Sesimi çıkarmama kalmadan Mert'in ağzı elimi kapadığında onu dinlemeden tepinip ses çıkarmaya çalıştım. Acar neredeydi? Olduğunca hızlı bacağımı yere vurduğumda karnıma giren ağrı ile hareketlerime son verdim. Bebeğimi düşünmeliydim. Ona bir şey yapamazdı izin vermezdim.
Çıplak ayaklarım yerden kesildiğinde bu sefer Mert'in kucağındaydım.
-Siktir git bırak beni bırak. dedim Mert'in kucağında çırpınarak. Arabaya bindiğimizde Mert beni yan koltuğuna bırakmış alayla sırıtıyordu.
-Ne gülüyorsun şerefsiz. Bu kadar mı senin gururun da seni sevmeyen biri ile hâlâ bir yaşam istiyorsun. Bırak beni işte bırak peşimi. Karnımda onun çocuğunu taşırken hâlâ seni sevmemi mi bekliyorsun sen?
Suratıma yediğim sert tokat beni sersemlettiğinde gözümden akan yaşlar birer birer yanağımdan süzülmeye başladı. Elim karnımda nefret dolu gözlerle Mert'e baktığımda nefret dolu gözlerle karnıma bakıyordu.
-Bebeğini iyi sev Alvina Karan. Bir daha sevebilecek misin bakalım?
&
1 AY SONRA,
Kaç gün geçmişti. Gün değil hafta değil ay. Kaç ay onu kimsesiz bırakmıştı. Ev bomboştu. Ne evi neşelendirecek kız kardeşi ne de ona sarılacak kıyamadığı karısı. Nerden bilirdi ki terk edileceğini? En siktir boktan olay ise bebeğin ondan olmadığı gerçeğini öğrenmekti. Ne diye sevip benimsemişti ki karnındaki bebeği. Yalan mıydı hepsi? Elindeki kadehi tekrar kafasına dikti Acar Eflah. Bugün sadece Acar değil Acar Eflah'dı. Acı içindeydi yüreğindeki yangın günden güne daha da yakıyordu sanki kalbini. Midesine indirdiği içkiler artık kusturmuyordu onu. Bazen insan evsiz kalırdı. Kimsesiz, yalnız, yapayalnız.
Değer verdiğimiz insanlar bir gün bizden vazgeçerdi. Peki ya insan hiç evi olmadan yaşayabilir miydi? Yaşardı yaşardı da sol tarafındaki boşluk hiçbir zaman onu rahat bırakmazdı.
Radyodan gelen şarkı sesi onu daha da derine itiyordu. Mavi gözünden bir damla yaş düştü Acar Eflah'ın. Daha dün sevinçten ağlarken bir gün sonrasında acı içinde de kıvranabilirmiş insan.
