Seneler önce terk edilmenin onda bıraktığı nefret duygusu ile büyüyen bir kadın.
Yaptığı her bir hatayı telafi etmek için yeniden kadının karşısına çıkan bir adam.
Nefret ve Aşk
İki Güçlü duygudan hangisi onlar için galip gelecekti?
"İnsanlar baz...
Umarım keyifler yerindedir. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın...
Aydilge - Aşk Paylaşılmaz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bugün Fırat'ın şirketinde olan toplantıya gitmedim. Evde karşılaşmamızın ardından yakınında bulunmak istemedim. Beni bir şekilde dönüp dolaştırıp aynı yere getiriyordu. Kalbimde yarattığı kısır döngü hep nefretimde son buluyordu. Kızgınlığım, kırgınlığım hep onu gösteriyordu. Biraz nefes alabileceğim, derdimi birilerine anlatabileceğim yere gitmeye kara verdim.
Botlarımın altında ezilen kuru toprak ve ağaç yaprakları ruhumu acıtıyordu. Bir kere bile bu yere gelmemiş ben, şimdi buraya mahkum olmuştum. Bildiğim yöne doğru yürüdüğümde bir kere daha olduğum yerin varlığı kafama dank etti.
Anne ve babamın mezarındaydım.
Bir yanımı bunun için suçluyordum çünkü yurt dışında oluğum için çok sık gelememiştim. Kendimi hep suçlu ve üzgün hissettim. Sanki onların mezarlarına gelecek yüzüm yoktu. Ama buraya kadardı çünkü onları çok özlemiştim. Yüreğimdeki sızı mezarlara yaklaştıkça daha da arttı. Yan yana duran iki mezarın önünde durup krem rengi kabanıma daha da sarıldım. Rüzgar önüme bir kaç saç tutamını getirirken onları elimle çektim.
"Merhaba anne, merhaba baba. Ben geldim, Sara'nız geldi." Zorlukla yutkunurken mezarların üzerindeki tazecik çiçeklere baktım. Tek bir ot bile yoktu ki muhtemelen abimin işiydi. "Bu kadar geç geldiğim için... Özür dilerim." Çok rahat konuşamıyordum çünkü boğazıma bir şeyler batıyordu. Batan şeyler suçluluktu.
"Sizi çok özledim. Neredesiniz?" Cevabını bile bile sorduğum sorular daha çok ağrıma gitti. Yedi senedir bu sorunun cevabını biliyordum ve yedi senedir kimse bir şey demiyordu. "Bir süre burada olacağım ve bulabildiğim her fırsatta geleceğim, söz." Babamın mezarına baktım.
Agâh Ataman
"Baba," Dedim. "Bana öğrettiğin gibi bir hayat yaşıyorum. Her daim güçlü ve yıkılmaz. Umarım benimle gurur duyuyorsundur, ben seninle hep gurur duydum. Teşekkür ederim." Babam yıkılmaz bir dağdı benim için. Duruşu, bakışı, üzerime titreyişi... O gidince benim yaslandığım dağ yıkıldı, ben altında kaldım.
Titrek bir nefesle beraber anneme döndüm.
Beste Ataman
Bir diğer adıyla Sofia Taisiya.
AnnemRus kökenli bir Türktü. Babamla bir düğünde tanışıp birbirlerine aşık olmuşlardı ve böylelikle ailemiz oluşmuştu. O çok güzel bir kadındı ve hep ona benzediğim söylenirdi. Saçlarımı ve gözlerimi annemden almıştım, Meriç'te babamdan. Hatta benim ve Meriç'in ikinci ismi annemin isteği üzerine gelmişti.
