Seneler önce terk edilmenin onda bıraktığı nefret duygusu ile büyüyen bir kadın.
Yaptığı her bir hatayı telafi etmek için yeniden kadının karşısına çıkan bir adam.
Nefret ve Aşk
İki Güçlü duygudan hangisi onlar için galip gelecekti?
"İnsanlar baz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanın gücünü bulduğu ilk yer ailesiydi. Ben ailemi kaybedeli yıllar olmuştu ama bir yerden de olsa bunu yeniden sağlamaya çalışıyordum. Abim vardı mesela. İkizler vardı, arkadaşlarım vardı.
Kapıdan giren yengem ve amcama baktığımda ise annem ve babamı düşünüyordum. Yanımda duran abim acaba bunları düşünüyor muydu? Ben bunları düşünürken Atlas yanımdan geçip ailesine doğru yürüdü. "Vay vay! İkiniz eve girerken arkanızdan kemençe sesi geliyor." Atlas'ın dediğine güldüğümde yengem kahkaha attı.
"Oyy benim oğlum. Gel buraya gel." Deyip oğluna sarıldı. İkisi sarmaş dolaşken amcam bizi gördü. Daha doğrusu bana bakıp gelirken, "Uyy mavi gözli kizum gelmuş! Hoş gelmuş." Benim için kollarını açan amcama sarıldığımda babama benzeyen kokusunu içime çektim. Babamla o kadar çok benziyorlardı ki ufacık bir anlığına ona sarıldığımı hissettim ve gözlerim doldu.
Bir kez daha babama sarılmak için nelerimi vermezdim.
Geri çekilirken amcam yüzümü elleri arasına aldı. "Hoş geldun kizum. Ha biraz buruk geldun ama geldun ya o yeter bize." Başımı salladım. "Sizde hoş geldiniz amca, iyi ki geldiniz." Amcam alnımdan öpüp daha da gülümsedi. Ak düşmüş saçlarına bakmak yüreğimi burktu. Belki de babamda böyle gözükecekti yaş alınca.
Ama babam bir daha asla yaş almayacaktı.
Amcamdan ayrılıp yengeme döndüğümde direkt yanaklarına düşen yaşlara baktım. "Yenge yapma böyle." Deyip ona ben sarıldım ve sırtını sıvazladım. "Nasil yapmayayum Sara, sen söyle annem?" Geri çekilirken gözlerini sildi. "Çok özledum yavrum. Sizu daha da özledum." Dayanamadım ve yeniden sarıldım.
"Yeter da!" Diyen Atlas annesiyle beni ayırdı. Bana baktı ve, "Nedur da bu halun abla?" Güldüm ve geri çekildim. Atlas'a Karadeniz ağzı çok yakışıyordu. "Ne ağlamasu? Göz yaşu falan yok bu gece da! Haydi yemeğe haydi!" Annesinin koluna girdi ve içeriye doğru götürdü. Amcam da onları takip ederken bana bakan abime döndüm.
"Özledim." Diye mırıldandım. O an anladı ve hızlı adımlarla bana doğru geldi. Kolları arasına alırken, "Sana bir anne ve baba olamam belki Sara ama ailen olmak için her şeyi yapacağım söz. Yalnız değilsin bunu unutma yeter. Ağlama artık tamam mı? Sen özlediysen ben daha da özledim bunu da bil."
Üç harf yan yana geldiğinde bir aile olabilirdi. Abi... Tüm ailem artık bu üç harfti. Benim ailem artık üç harfe sığdırılmıştı. Anne, baba, aile. Hepsi artık abimdi.
Kollarını aşağı indirip yüzümü sildi. "Hadi güzelim." Dedi ve başıyla salonu işaret etti.
Derince bir nefes alıp gülümsemeye çalıştım ve içeriye girdim. Belen de mutfaktan elinde ekmek sepetiyle çıktı ve koşa koşa ailesiyle sarıldı. Gözlerimi kaçırıp masaya oturdum ve abime baktım. O ise bana bakıp hafifçe gülümsedi. Dudaklarındaki silik ize bakıp içimi rahatlatmaya çalıştım.
