Eve geldik. Babamın arabası görünmüyor du sanırım hala gelmemiş ler di.
Çıkardığım kaskı ona uzattım. " Sende kalsın.. Bir gün gerçekten benimle vedalaşırken onu geri alırım." Dedi. Gözlerinin içine baktım. Gülümsedim. " Ozaman ölene kadar bende kalacak desene." Dedim.
Kara bir şey diyecek ti ki ondan önce " hadi gelin" dedi poyraz. Kara ve ben de içeri doğru yürüdük. Akın, çağrı ve aydın abim bizi görünce gülümseyerek ayağa kalktılar. Sonra Kara'yi görünce şaşkınlık ile bakakaldi lar.
Gidip oturduk. " Lan. Ne oldu. Rozalin'e hediye gönderen şerefsiz'i bulmaya gittiniz Oğuz abim ile geri döndünüz?" Dedi şaşkınlık ile akın.
Fakat aklına gelen şey ile ona yaklaştı. " Abi... Sen misin.. sen geldin mi? Geri mi döndün?" Dedi ve hızla ona sarıldı. Oğuz egemen ve Poyraz abime diğerlerinden farklı bakıyordu.
Sanki poyraz ve egemen abime fazlası ile kırgın ve kızgın di.
Eğer onu dinleseydi benim için o işkence daha yedi yıl önce bitecek ti. Ama kimse ona inanmadı. Ve ben o acıyı yedi yıl Daha hissetmek zorunda kaldım.
Kara, akın ve çağrıya sarıldı ardından da aydın abime sarıldı. " Öyle bir şey akın. Merak etme sizi asla yanlız bırakmam. Bırakmadım da onca zaman siz beni görmediniz ama ben hep arkanızda dim." Dedi Kara ve onların yanına koltuklara geçti.
" Sizden başka kimse yok mu?" Dedi Kara. Bunu demesiyle içimde tuhaf bir his oluştu. Annem babam yok mu demedi. Sizden başka kimse yok mu dedi. Oysa herkes onun ne demek istediğini anlamıştı.
" Annem ve babam yoklar. Çıkmışlar." Dedi çağrı. Tam da o an kapı çaldı. Ben ayağa kalktım ve kapıya doğru yürüdüm.
Kapıyı açtığımda annem ve babam içeri girdi. " Gelmişsiniz kızım." Dedi annem. Başımla onayladım ve onlara baktım.
" Ne oldu kızım niye öyle üzgün görünüyor sun." Dedi babam. " Yok üzgün sayılmam. Bahçede biri var.. görseniz iyi olacak." Dedim. Annem ve babam birbirine baktı ve bahçeye doğru adimladilar. Bende onların arkasından.
Onların yanına vardığımizda annem ve babam yıllardır görmediği o yüze baktılar.
" Ha oğu-" diyordu babam ki birden sustu. " Oğuz!" Annem hızla kara'ya sarıldı. Kara bir tepki vermedi. Öylece duruyor du.
" Oğlum önce zaman neredeydin? Nasıl din? Herkes öldü diyordu senin için. İnanmadim, inanmadık. Şuan gerçekten de karşımda duruyorsun. " Ağlıyor du.
Kara bir adım geri çekildi ve anneme baktı. " Onca zaman ben her yerdeydim anne. Beni görmeyen sizsiniz. Ve onca zaman neredeydim. Kız kardeşimi aradım. Biliyor sun İrem üvey olduğu için biri bir şey yapması gerekiyor du." Dedi.
Annem gözlerini kaçırdı. Onlar ona inanmamıştı, ama o doğru söylüyor du.
" Gerçekten anne niye O zaman inanmadin, inanmadıniz bana. Oysaki anneler hissederler diyorlar insanlar. Sen niye hissetmedin anne ha? Niye hissediyorum ben yalan söylemiyor benim oğlum demedin? Ha?" Dedi Kara. Bunları dedikten sonra bir anneme bir babama bakıyordu.
" Ben kardeşlerim için geldim. Benden çok şey beklemeyin. Ben gideyim." Dedi ve bir kaç adım attı.
Hızla onu durdurdum. " Kara burda kalsan olmaz mı? Hem... Kardeşlerin özlemiş seni. Hem gerçek ve tek kız kardeşin ile tanışmak istemiyor musun?" Dedim.
O cevap vermeden babamın sesini duydum. " Kara mı? Kara değil o Rozalin. Oğuz onun adı." Dedi hafif kızgın ve yüksek bir sesle.
" Ama b-" derken annem sözümü kesti. " Ama'si yok. O oğuz abin. Kara falan değil" dedi annem o da kızgın sesle.
"Size ne o bana istediği gibi seslenir. İster kara, ister oğuz, ister aptal diye seslenir onun için herhangi bir sınır yok." Dedi Kara.
Bana döndü. " Peki Rozalin kalırım." Dedi ve gözlerimin içine baktı. Neden bilmiyorum ama ona o kadar yakın hissettim ki Sanki yıllar dir tanıyoruz birbirimizi.
