59 01
အခန်း - (၅၉) သုည၊ တစ်၊ နှစ်...။
လီချန် နှင့် ရီဟန်သည် ဘဲတစ်ကောင်ကို ပွေ့ဖက်ကာ အိမ်အပြန်လမ်းကို စတင်ခဲ့သည်။
အတိအကျပြောရလျှင် လီချန်က ရီဟန်ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပြီး ရီဟန်က လီချန်အား အိပ်ဆောင်ကို ပြန်လိုက်ပို့ပြီး လီချန်က ရီဟန်ကို အိမ်ပြန်ပို့လိုက်ပို့ စေသည်။
ရီဟန်၏ ခြေဖဝါးမှ ဒဏ်ရာက မပျောက်သေးဘဲ လီချန်က သူ့ဆီကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လမ်း လျှောက်ကာ လိုက်ပါသွားခဲ့သည်။
ချစ်ခါစ လူငယ်မောင်နှံနှစ်ဦးသည် လမ်းပေါ်တွင် အကြိမ်ကြိမ် လမ်းလျှောက် ထွက်ခဲ့ကြသည်။ လင်မယားနှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လေ ပိုပိုပြီး တက်ကြွလာပေမယ့် ဘဲကတော့ ရူးသွပ်သွားပါပြီ။
ရီဟန်က လီချန်ကို အောက်ထပ်က အိပ်ဆောင်ကို ထပ်ပြီး လွှတ်လိုက်သည့် အခါမှာတော့ လီလီမွန်လေးတွေက အတောင်ပံတွေကို ခတ်ပြီး အိပ်ဆောင်ဘေးက ချုံပုတ်တွေထဲကို ထိုးကျသွားပြီး အပြင်ဘက်က အမြီးလေးကို ပြကာ အပြင်ကို ထွက်ဖို့ ငြင်းဆန်ခဲ့ပါသည်။
အိပ်ဆောင်က အဒေါ်တောင်မှ ဖရဲစေ့ လက်တစ်ဆုပ်စာ ကောက်ကိုင်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကြည့်ဖို့ ထွက်လာသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ၊ စနေနေ့သည် အိုမီဂါအိပ်ဆောင်တွင် အခြားကျောင်းသားများ မနေပါ။ မဟုတ်လျှင်"ကျောင်းမှာ အအေးဆုံး Mr. Perfect က အစ်ကိုကြီး ကျောင်းကို အနိုင်ကျင့်ပြီး အိပ်ဆောင်ကို ပြန်ပို့ခဲ့တယ်"ဆိုသည့် သတင်းဟာ အလျင်မြန်ဆုံး ကျောင်းဝင်းဖိုရမ်၏ HOT စာရင်းထဲမှာ ပါမှာက ကျိန်းသေပါပဲ။
လီချန်၏ နောက်ကွယ်က အဒေါ်ဖြစ်သူ၏ စူးစူးရှရှအကြည့်နှင့် သူက ရီဟန်ကို သူ့လက်ကို ကမ်းပေးဟန်ဆောင်ပြီး"မင်းကို မိုင်တစ်ထောင်လောက် ဝေးဝေးကို ပို့ပေးပါလို့ နှုတ်ဆက်ရမယ်။ လူငယ်သူရဲကောင်း၊ မင်းကို နောက်တစ်ခါ မတွေ့ရတော့ဘူးလား"
ရီဟန်က ရယ်မောလိုက်ပြီး သူဥပမာကို လိုက်နာလိုက်သည်။"တောင်ကြီးနဲ့ မြစ်ရေက ရှည်လျားရင်တောင် တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန်မှာ ပြန်ဆုံတွေ့ကြမယ်ဆိုတာ သေချာတယ်၊ အနာဂတ်မှာ မင်းကို ငါလာတွေ့မယ်"
