S#1 SOMEBODY TO LOVE[COMPLETED]

KABANATA 20

Bumukas ang pinto ng store, tanda na may customer na pumasok. Pero nang makita ko ang mabangis niyang mga singkit na mata. Nagsimula ako na makaramdam nang takot. Habang lumalapit siya sa akin bumabalik ang walong taong gulang na ako na takot sa kanya.

Ito na ba ang nararamdaman kong takot na magbibilang na ako nang araw na kasama si Dos?

Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa at nababasa ko ang panliliit sa kanyang mga mata.

"Hanggang ngayon ikay ala kuwenta gaya 'yong ina.." tumawa siya na may pangungutya. "Ako'y 'di na tagal dito. Ika'y layo sa pangalawang anak ng Valderama dahil siya para sa aking nag-iisang apo babae." malakas siyang nagpaypay. "Kung 'di ka sunod sa akin, aking kuha ang iyong kapatid kahit 'di pa panahon ng napagkasunduan namin ng iyo malanding ina."

Hindi man lang ako nakaimik hanggang sa lumabas siya ng store. Natulos lang ako sa aking puwesto habang nanginginig sa takot para kay Pringles. At para sa maaaring mangyari kay mama.

It is cliche story right? Ang mahirap na gaya namin ay walang laban sa makapangyarihan nilang pamilya.

Katunayan, hindi nama natin kailangan ng pera sa buhay. Pero namulat na lang tayo sa mundong ito na kinakailangan ng pera—para mabuhay.

No...I don't deserve his love. I don't deserve him. Someone like me is not worth to waiting for..

Sobrang gulong-gulo ang isip ko noong gabing iyon. Hindi rin nagkakasundo ang utak at puso ko noon kung kaya't nakapagdesisyon ako na alam ko mas masasaktan si Dos.

Am I too kind? I just saved someone's heart. It was my sister's freaking heart. Yes, Vernice Chu, she's my half sister!

Ayoko siyang saktan kahit 'di niya alam na may nage-exist na kanyang kapatid. Hindi naman kasi kami magkamukha. Ang kapatid ko, si Pringles ang nakakuha ng genes ng Chu.

So, I chose to break Do's heart kahit ang sakit-sakit para sa akin. Iyon ang huling araw na nakita ko si Dos.

Ilang beses kong tinangkang kausapin at makipagbalikan kay Dos pero palaging wrong timing ang lahat. Hanggang sa inatake nga si Mama. I am torned between my responsibility for being a first born and the man I love the most.

At kung kailan sana magsisimula na ang magandang samahan namin kay lola Linda. At okay na sila ni mama.

Iniwan din kami ni lola. At ang sakit-sakit.

Nguni't akala ko iyon na ang huling hagupit na tatamaang sakit sa buhay ko..

[Ang susunod na eksena'y may mga salita at pangyayari na maaaring maging sensitibo sa mambabasa. At kung hindi ito naaangkop para sa inyong kaisipan. Kaligtaan na ito at lumipat ng panibagong pahina.]

Hindi ko masasabi na matapang akong tao sa lahat ng nangyayari sa aking buhay. At kung bakit nakakaya ko pang lumaban para patuloy na mabuhay. Dahil nandiyan pa si Mama, Pringles at si Bridgette.

Ngunit may isasakit pa pala na makita ang nag-iisa kong Anam Cara—na tinangkang tapusin ang kanyang sarili.

Pero totoo nga sabi na kung sino pa ang nakikita natin na masaya. Sila pala ang mga tao na may mabigat na dinadala. At may madilim na nakaraan.

Paano kung hindi ako dumating? Ayoko man isipin pero maaabutan ko pa kaya siyang buhay? Masisilayan ko pa kaya ang masaya niyang mukha at tawa?