ပိုးစုန်းကြူးလေးဖမ်းပေးပါ(Completed)

2

"ဒါဆို  စာချုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးလို့ရပြီ"

ရပ်ရေးရွာရေး အုပ်ချုပ်နေတဲ့ ရွာသူ‌ကြီး စကားဆုံးတော့ ငစုံ အရင်ဦးအောင် လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်သည်။ ဦးလူလှက လူကြီးစုံရာရှေ့ ခြံမြေတစ်ခြမ်းနှင့် နွားရှစ်ကောင် ၏ တန်ကြေးငွေ တစ်သိန်းကျပ်အား ငစုံအားပေးအပ်ခဲ့သည်။   အတိတ်ဘဝတွင် မှတ်မိသလောက်  မကြာမှီ ကျေးရွာ ပြုပြင်ရေးဆိုတဲ့ခေါင်းစဉ်အောက်မှာ လမ်းဖယ်ပေးရသည့်အိမ်များမှာ မနည်းမနော။ ထိုအထဲတွင် ငစုံအိမ်က ထိပ်ဆုံးကပါခဲ့တာကြောင့် ဦးလူလှအတွက် စိတ်မကောင်းစရာပင်။

အစတွင် ကျေးရွာလူကြီးက သူ့အား အတင်းအကြပ်
ဖိအားပေးရောင်းဝယ်တာမျိုးလားဆိုတာ မေးပေမဲ့ ငစုံ သိသိသာသာ မဖြေခဲ့ပေ။ထိုအရာသည်
တစ်စုံတစ်ခုဖြစ်ပွားလာတဲ့အခါ ဦးလူလှကိုသာ လက်ညိုးထိုးလာကြမည့်အရေးမို့ပင်။

ငစုံတစ်ယောက်အကြံကြီးလေသည်။
အိမ်ရာမြေအားတိတိကျကျ ခြံခတ်ပစ်လိုက်ရန် ရွာလူကြီးအားတိုင်ပင်လိုက်သည်။  ကလေးဖြစ်တာတစ်ကြောင်း
ဦးလူလှနဲ့အမျိုးမကင်းတာတစ်ကြောင်းကြောင့်
ကုန်ကျစရိတ်ကို အကြီးဖြစ်တဲ့ ဦးလူလှကိုသာကုန်ခံစေခဲ့သည်။
ထိုအချိန်က ဦးလူလှ တစ်ယောက် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပင် ဝိုင်းခတ်ပေးပေမဲ့ နောက်ဖြစ်လာမဲ့အကြောင်းအရ ဝယ်ယူထားသည့်ခြံမြေသည် လမ်းနယ်နမိတ်ထဲမလွတ်ကင်းသည်မို့  ဆယ်သုံးပေကျော်ကျော်မျှ လမ်းချဲ့ထွင်သည့်အထဲပါခဲ့ရာ မကြာမှီ ငိုကြွေးရတော့မည်ဖြစ်၏။

အိမ်ရာရောင်းဝယ်ရေးအဆင်ပြေသွားပြီးနောက်
ငစုံသည် မကြာခဏ ချစ်ထွန်းနှင့် ညချမ်းအေး
အားပြေးကြည့်တက်ပြီး ချစ်ထွန်းအားလည်း အတူနေရန်မဲဆွယ်မြဲဖြစ်သည်။

" ချစ်ထွန်း မကြာခင် .. ငါ တောင်မှော်အင်းမှာ
အလုပ်သွားလုပ်တော့မှာ။ မင်းလိုက်မလား"

"..."

၁၁နှစ်အရွယ် ချစ်ထွန်းသည် ခပ်ငယ်ငယ်သာရှိသေးလေသည်။ လောကကြီးအကြောင်းမသိသေးပေမဲ့
သူ့အား အရေးတယူစကားလာပြောတက်သော ငစုံကိုတော့ အနည်းငယ်မျှ ယုံကြည်ခင်မင်နေပြီဖြစ်သည်။
ချစ်ထွန်းက သူ့အား ပြန်မဖြေ ဘူးဆိုပေမဲ့ အရင်လို ဂျစ်ကန်ကန် မဟုတ်တော့သည်ကို ငစုံရိပ်မိသည်။