ပိုးစုန်းကြူးလေးဖမ်းပေးပါ(Completed)

26

လွင့်မျောခြင်းတိမ်တိုက်တွေလို သေဆုံးခြင်းပုံရိပ်ဟာလည်း နောက်ပြန်ရွေ့သလို ထပ်ရောက်လာပြန်သည်။

လူတစ်ယောက်။ နွမ်းပါးသော အဝတ်တို့အောက်က
ပိန်သွယ်သောကိုယ်ခန္ဓာက သွေးအလူးလူး။
ရွာသွန်း‌နေတဲ့ မိုးစက်ပေါက်တို့က သဲထန်လာကာ
ထိုကိုယ်ပေါ်ကိုဖြတ်ကာစီးဝင်သွားသည်။ ထိုမှတဆင့်
အောက်ခံမြေကြီးပေါ်တွင် ကျရောက်လာတဲ့ အနီရောင်သွေးစက်တို့သည် ရေအိုင်သဖွယ်အိုင်ထွန်းနေလျက်။  အနက်ရောင် ကားသည် မရှေးမနှောင်းမှာ ရပ်တန့်နေသည်။ ကားပြတင်းသည် ဖွင့်ဟ နေပြီး လက်တစ်ဖက်သည် ထိုအပေါ်မှာ မှေးတင်ထား၏။
မီးဖွင့်မထားတဲ့ ကားအတွင်းတွင် မည်သူရှိမည်နည်း။

အနီရောင် ကြိုးထုံး တစ်ခုတွင် ပတီးစေ့တစ်စေ့အလှဆင်ထားတဲ့ ထိုလက်တွင် တခြားဘာမှ တန်ဆာဆင်မထားတော့ချေ။ ရှင်းလင်းစွာ စူးစိုက်ကြည့်နေမိစဉ်
ထိုလက်သည် ပြန်ဝင်သွားကာ မှန်ပြတင်းသည် တဖြည်းဖြည်းပိတ်၍ သွားချေ၏။

တရွေ့ရွေ့ထွက်ပြေးသွားတဲ့ကား၏ အနီရောင် နီယွန်မီးဟာ မှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်ခဲ့ပေမဲ့ လူသူမရှိတဲ့ မြေပြင်ပေါ်က ကိုယ်ထည်သည်တော့ ကူညီမဲ့သူမရှိပြီး ကြွေအံ့ဆဲဆဲ ။  စုံသာမြိုင်သည် ပိတ်ကားထက်က ဇာတ်ဝင်ခန်းလို ထိုမြင်ကွင်းကို သေချာမြင်နေရလေသည်။ မိုးသည်းည တွင် လူတစ်ယောက်သာ လှဲလျောင်းနေရင်းကျန်နေခဲ့သည်။ စိုးရိမ်ကြီးစွာ သူကြည့်နေမိရင်းပင် ထိုသူသည် သွေးတစ်ပွက်အန်ထုတ်လိုက်လေသည်။ စီးဆင်းနေသော သွေးတို့သည် သူဘေးနားမှာ ချောင်းငယ်တစ်ခုနှယ် ။ ထိုသူသည် မှေးမှိတ်တော့မဲ့ မျက်လုံးကို အားတင်းစွာ ဖွင့်ဟနေပြီး သူ၏ဘေးမှာ တစစီပျံ့ကျဲနေသော တိုလီမိုလီပစ္စည်းတွေက အနှံ့အပြားအား ဆီ လက်လှမ်းနေခဲ့သည် ‌။ နောက်ရက်ဆို သူသည်
ထိုပစ္စည်းတွေအား ချစ်ရသူထံ သွားပို့ရမည်ဖြစ်ကာ
ခုတော့ ပို့တော့မည်မဟုတ်ပေ။

လှမ်းနေသော လက်ကလေးသည် သူလိုချင်တဲ့နေရာဆီမရောက်လိုက်ပေ။
တဖြည်းဖြည်းငြိမ်သက်သွားသည်နှင့် စုံသာမြိုင် နိုးထလာမိသည်မှာ ကြောက်အားလန့်အားဖြစ်လေသည်