The Lost Princess Tale

TLPT #3- Harvard Academy

Chapter 3- Harvard Academy

Collin POV

Tss. Hanggang ngayon iniisip ko parin kung sino yung babae sa party. Sh*t. Bakit ba ako nagkakaganito?! Nakakainis! Gusto niyo malaman kung bakit ako nagkakaganito? Eto, kwekwento ko. Tch.

--Flashback, party on the palace--

Nasa tabi lang ako ng Hari at binabantanyan siya. It's my obligation to make sure he's safe. Hindi ko nagawang protektahan ang prinsesa nang dalawang beses. Masakit yun sa ego ko. Kaya sinisigurado ko na maibabalik ng safe ang prinsesa sa palasyo at babantayan ko ng maigi ang Hari kahit ikatapos man ito ng buhay ko.

"O'common, Collin. Don't just stand there. You should enjoy!" Sabi sakin ni King Harold. Ngumiti lang ako at yumuko.

"Ipagpaumanhin niyo po, mahal na Hari pero hindi po pwede. Baka po may mangyaring masama sa inyo sa gabing ito" sabi ko. Napabunting hininga naman siya.

"Collin, I want you to have a little freedom. You should know how to be happy. But how can you be happy if all of your life, you will just guard and protect me? I'll understand your just doing your job but aren't you bored or tired of what your doing? I already treated you as my real son, Collin. And I just want you to be happy before I enter a new world. I want you to find the woman that you will love the most and will love you back. I want you to find the woman who's perfect for you, the one who can make you feel the happiness and true important of life" paliwanag niya. Napabuntong hininga na lang ako at ngumiti ng tipid.

"Sige po, maglalakad lakad lang po ako" magalang na sabi ko. Tumango tango naman ang Hari at tinap ang balikat ko bago umalis.

Hindi ko alam kung bakit sinabi iyon ng Hari. Alam niyang hindi ako pwedeng magmahal dahil kawawa lang ang babaeng mamahalin ako pabalik. Hindi ako isang ordinaryong tao. Si King Harold at Ms. Belle lang ang nakakaalam nito. Im just a soul, and im a immortal soul. Pag namatay ako, mapapalabas lang ang soul ko doon sa katawan na 'sinapian' ko. Mga patay na tao lang ang sinasapian ko. And yes, this is not my face nor my body. Hindi pwedeng maging tao ang soul kaya sumasapi sila sa mga patay na tao.

"Hey, miss. Bakit po dito kayo--- What the heck?!" Sabi ko.

Tch. Nakakita kasi ako nang isang babae na nakablue dress na hanggang tuhod, syempre nakamaskara din siya. Itatanong ko lang kung bakit siya dito sa garden kumakain at hindi sa loob ng main hall pero bigla niyang naibuga yung iniinom siya sakin.

"S-Sorry! Ikaw kasi eh. Bigla bigla ka na lang sumusulpot! Kabute ka ba ha?! Nakakagulat ka eh!" Sabi niya. Napailing iling ako. She's too loud.

"Miss, can you lower you voice. Nasa tapat mo lang ako" mahinahon na sabi ko. Nagpeace sign naman siya at ngumiti ng malawak.

*Dug Dug*

Shit! Bakit parang bumilis yung tibok ng puso ko? Tch.

"Sorry, peace tayo hehehe. Bakit po ba kasi kayo nandito?" Tanong niya at ipinagpatuloy na ang pagkain. Baboy ba siya? Ang daming laman ng plato niya! Wala pa siyang manners sa pagkain!

"Bakit po ba kayo dito kumakain sa labas? Pwede naman sa loob ng Main Hall. And can you please slow down? Baka mabilaukan ka ng wala sa oras" sabi ko.

Tss. Bakit parang lumalabas na concern ako? Tch! Sunod sunod kasi siya sa pagsubo nang pagkain. Hindi na ba niya nginunguya pa? Ibang klase. Tsk.

"Mister, mas kumportable po ako dito. Mga sosyal po kasi yung mga nandoon. Hindi ko kayang kumain nang pangsosyal na way kaya pumunta ako sa lugar na walang tao at napadpad ako dito sa garden" sabi niya habang nginangatngat yung fried chicken. Napaiwas ako ng tingin. Seriously, nakakadiri siya tingnan.