Sır ve Aşk-SüsÖm

11. Bölüm "Alışmak"

İnsan en korktuğu şeye bile alışırdı bazen.

⛓️

2006
Küçük kız odasında otururken aklına gelen fikirle yatağından kalktı.
Yüzüne heyecanla bir gülümseme yerleştirip çalışma masasının önündeki sandalyeyi zorlanarak kitaplığının önüne sürükledi.

Yüzünden gülümsemesi silinmezken, terliklerini çıkarıp, sandalyenin üzerine çıktı, kitaplığın en yukarısındaki boya kalemlerini almak için.

Üç aydır yanında olmayan babası sonunda yurtdışından dönüyordu.
'Onu mutlu etmek için ne yapabilirim' diye düşündükten sonra aklına harika bir fikir gelmişti;

Resmini çizmek.

Küçük kollarını kalemliğe doğru uzattı eline almak için.
Ama yetişememişti.
Parmak uçlarında yükselip tekrar denedi.

Annesi koymuştu boyalarını, küçük kız yanlışlıkla masayı boyadığı için.

Boyaları almak için biraz daha uzattı ellerini.
Parmak uçları kalemliğe değerken heyecanla gülümsemesi genişledi.

Tam kalemliği kavrayıp eline alacaktı ki bir anlık dengesinin kaybolmasıyla eli kalemliğe çarptı.
Önce boya kalemleri dağılarak yere düşerken ardından kız da sandalyeden, kolunun üzerine düşmüştü.

Canının acımasıyla ağzından küçük bir inleme kaçarken annesinin sesini duydu.

"SÜSEN! YİNE NE YAPIYORSUN SEN!?"
diye bağırmıştı annesi içerlerdeki odadan.
Korkuyla yerinden kalkmıştı kız. Bir eliyle hala kolunu ovalıyordu.
Annesinin gelip boyaları devirdiğini görmemesi için boyaları hızlıca kalemliğe yerleştirirken, annesine cevap verdi.

"BİR ŞEY YOK ANNECİĞİM."
Bir yandan boya kalemlerini topluyor, bir yandan odasının kapısını kontrol ediyordu sürekli.
Annesinin odaya gelmemesi için içten içe dua ederken kolunun hala sızlamasıyla gözleri dolmuştu.

Annesinden ses gelmezken derin bir nefes aldı.
Hepsini toplamıştı, şimdi rahat olabilirdi.

Her şeye rağmen yüzüne biraz önceki gülümsemesi tekrardan yerleşirken elindeki boya kalemlerini çalışma masasının üzerine bıraktı.
Sandalyeyi de tekrar eski yerine çekip üzerine oturdu.

Önüne bomboş bir kağıt alıp 'Ne çizsem?" diye düşünmeye başladı.

Aklına gelen fikirle daha fazla vakit kaybetmeden resmi çizmeye koyuldu.

Bir buçuk saatin sonunda resmi bitmişti. Dişlerini göstererek gülerken resme baktı, inceledi bir süre.

Resimde kendi ve babası el eleydi. Parktalardı ve kendinin eline pamuk şeker çizmişti.
Babası da samimiyetle gülerken elini tuttuğu kızına bakıyordu, Süsen'in çizdiği resimde.
Resmin etrafına bir sürü uçan balon çizmişti küçük kız.

Hayatında hiç böyle bir an yaşamamıştı, ama olmasını o kadar çok isterdi ki...

Heyecanla ellerini çırparken duyduğu kapı zili sesiyle kafasını çevirdi.
Babası gelmiş olmalıydı.
İçi içine sığmazken çizdiği resmi eline alıp sandalyeden indi.