Ömer Eren ve Süsen Kılıç. Çok da masum olmayan, sırlarla dolu bir aşk.
Çok sevmek herşeyin üstesinden gelmeye yeter miydi?
Peki Ömer, abisinin ölümüne yol açan kazada ona çarpan arabanın içinde Süsen'in olduğunu ve Süsen'in bunu ondan sakladığını öğ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⛓️
Güven duygusu. O kadar tehlikeli bir duyguydu ki... Güvendiğin kişi seni göklere de çıkarabilirdi, yakıp yıkıp yok da edebilirdi.
Seni mutlu edip etmeyeceğini anlamanın tek yolu ise basit ama bir o kadar da tehlikeli bir yoldu;
Ona güvenmek.
Şaşkınlıkla donup kalırken arkamdaki kişi kollarını daha çok sardı belime. Başını boynuma doğru eğmesiyle kendime gelip şiddetle geri çekildim ve ona döndüm.
"Hayır " dedim ve ekledim. "Hayır Alp sen böyle biri olamazsın!" Bir yandan gözlerime gözyaşları dolmuş ama akmıyordu. Diğer yandan bu kadar yıldır abim gibi dediğim insanın yaptıkları yüzünden yanıp kavruluyordu bedenim.
Olduğu yerde kalarak bana baktı ve korkunç bir gülümseme takındı yüzüne. "Ben hep böyleydim Süsen. Oyun bitti."
Dedi ve bana yaklaşmaya başladı. Hala hayal kırıklığıyla bakan bakışlarımı ondan ayırmıyordum. "Hayır. Hayır." diye söyleniyordum sadece geriye giderek. Duvara çarptı bedenim. Sanki elektrik çarpmış gibi hızla çekilirken, çarptığım duvara baktım. Yine benim fotoğraflarımla doluydu. Ama en ortasında Ömer'le beraber çekilmiş bir fotoğrafım vardı.
"Sen miydin?" dedim hala buz gibi soğuk ses tonumla. Korkunç kahkahası doldurdu odanın içini.
"Hadi ama Süsen. Bu zamana kadar bunu anlamamış olamazsın."
Oydu. Psikopat ruh hastası, beni sürekli tehdit eden manyak Alp'in ta kendisiydi.
Bu kadar yakınımda olduğunu ben nasıl farkedememiştim? Sinirlerim iyice bozulurken gözümden bir damla yaş düştü. Artık daha fazla kendimi tutamayıp konuşmaya başladım.
"HAYIR ALP! SEN BÖYLE BİRİ OLAMAZSIN! SEN BANA BÖYLE BİR ŞEY YAPACAK KADAR AŞAĞILIK OLAMAZSIN."
Hiç bir şey demeden boş bakışlarla gözlerime bakıyordu. Konuşmaya devam ettim.
"NE BAKIYORSUN YA KONUŞ! BEN ÖYLE BİRİ DEĞİLİM DESENE! YA DÖRT YAŞIMDAN BERİ TANIYORUM SENİ. SEN NASIL BU KADAR KÖTÜ OLABİLDİN? NASIL FARKETMEDİM BEN SENİ, ÇILDIRACAĞIM YA NASIL!?"
Bir yandan ona bakarak bağırıyor diğer yandan da odanın içinde deli gibi yürüyordum. Yine o saçma gülümseme oluştu yüzünde.
"Sen hiç bir zaman hiçbir şeyi farkedemedin ki Çiçeğim. En yakınında olan beni ya beni, seni daha küçücük bir çocukken ne kadar sevdiğimi farkedemedin Süsen!"
Donmuş bir ifadeyle ona bakıyordum. Ne demem, ne hissetmem gerektiğine dair hiç bir bilgim yoktu.
Konuşmaya devam etti. "Sahi sen nasıl görmedin beni? Seni nasıl sevdiğimi nasıl görmedin? Nasıl bu kadar kör olabildin?"
