Ömer Eren ve Süsen Kılıç. Çok da masum olmayan, sırlarla dolu bir aşk.
Çok sevmek herşeyin üstesinden gelmeye yeter miydi?
Peki Ömer, abisinin ölümüne yol açan kazada ona çarpan arabanın içinde Süsen'in olduğunu ve Süsen'in bunu ondan sakladığını öğ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⛓️
Uykudan uyanmış
Gülermiş bakarmış
Annesi onu çok öpermiş severmiş
Okula gidermiş yazarmışçizermiş
Babası onu çok öpermiş severmiş
Annesi onu çok
Babası onu çok
Herkesler onu çok severmiş severmiş
Annesinin yavrusu
Kuzusu pamuğu
Annesi ninni söyler
Cankuşudinlermiş
Bir yandan çok sevdiğim bu ninniyi kızıma, uyuması için söylerken diğer yandan kucağımda onu uyutmaya çalışıyordum. "Ne güzel sesin var senin ya." dedi Ömer başını yatak başlığına yaslayarak. Bana bakıyordu. Gülümseyerek cevap verdim. "Keşke işe yarasa, bir türlü uyumuyor Ömer." dedim Öykü'yü pışpışlamaya devam ederken.
Hastaneden çıkalı bir hafta olmuştu. Evimize gelmiştik. Daha ilk haftadan hayatımızda çok önemli değişiklikler olmuştu. Artık kendimiz için değil, uğruna hayatta olmamız gereken bir kişi vardı.
Bebeğimiz... Öykü...
Ömer bu hafta izinliydi. Bu yüzden evde bana çok yardımcı oluyordu. Günün bütün saatlerini Öykü'ye bakarak geçiriyordu. Kızım tekrar, avazı çıktığı kadar ağlamaya başlarken endişeyle konuştum.
"Anneciğim yapma ama böyle, hayır aç da değilsin. Uyu artık, lütfen."
Gecenin üçüydü ve uykusuzluktan ölmek üzereydim. Ömer bu halime güldü. "Bana ver, babasına gelir gelmez uyur benim Öykü'm. Değil mi babacığım?" dedi Öykü'yü narin hareketlerle kucağımdan alırken. Ömer bebeği alır almaz yatağa attım kendimi. Çok uykum vardı. Ama tuhaf bir şey olmuştu o an.
Gerçi hep böyle oluyordu ve kıskançlıktan çatlamamı sağlıyordu Öykü. Babasının kucağına gider gitmez ağlamayı bırakmış, neşeli kıkırtılar çıkarmıştı.
"Alacağın olsun anneciğim!" dedim sahte bir kızgınlıkla. Bunun üzerine Ömer gülerek konuştu. "Siz analı kızlı, cazibeme dayanamıyorsunuz." Gülümseyerek cevap verdim.
"Valla evet Ömer Eren. Ne yaptıysan bize. Hipnoz olduk galiba."
Başımı Ömer'in dizine yasladım. Aynı zamanda Ömer, Öykü'yü uyutmaya çalışıyordu. Beklediğimden daha zordu bu annelik işleri. Hatta ilk günlerde "Ben annelik yapamıyorum." diye sık sık ağlıyordum ama bu süreçte canım kocam hep yanımda olmuştu. Ona sahip olduğum için ne kadar şanslı olduğumu, her geçen gün daha fazla anlıyordum.
