gözden kaybolacağım dük

101

"Bu da nedir böyle?!"

İmparator şaşkınlıkla bağırdı. Böyle bir imparatoru geride bırakan Fernan'ın şövalyeleri hemen savaş pozisyonuna geçtiler.

Seyirci salonunun bir tarafında sıra halinde duran İmparatorun şövalyeleri de aceleyle kılıçlarını kaldırdılar.

Clank! Clank!

Kılıçların birbirine çarpma sesiyle birlikte seyirci salonu bir anda kanlı bir katliam sahnesine dönüştü.

Sahneyi izleyen İmparator ağzını kocaman açtı. İşaret ederken titremeye başlayan Fernan ona yaklaştı.

"Bana dokunsaydın bu noktaya gelmezdi."

Fernan soğuk bir sesle kılıcını doğrulttu ve keskin bıçak İmparator'un boynuna dokundu. Fernan çok uzun zamandır sabırlıydı. İmparatorluğa hizmet etmek adına ya da anlamsız fedakarlıkları önlemek adına.

Ama artık böylesine iddialı bir başlık yeterince iyiydi.

İmparator başını kaldırıp gözlerini kocaman açtığında sakin ama canlı bir ses alçaldı.

"Karımı rahatsız etmemeliydin."

Fernan sanki onu öldürecekmiş gibi kılıcını havaya kaldırdığında İmparator yüksek sesle bağırdı.

"Sen, sen bir isyan başlatacaksın! Bunu yapsan bile, sen... ahhh!"

İmparatorun sözlerini kestikten sonra bıçak acımasızca saldırdı. Aynı anda imparator sandalyesiyle birlikte podyumun üzerine çöktü.

İmparatorun beyaz saçları kesilip yere saçılmıştı.

"Hı, ha, ha..."

Düşen imparator titreyerek hâlâ bağlı olan kafasına dokundu.

Fernan kavak ağacı gibi titreyen imparatora baktı.

Şu anda kılıcı boynuna sokmak istiyordu ama onu öldürmenin zamanı değildi. İmparator bu savaşta en faydalı rehineydi.

Fernan, düşen İmparatoru yanındaki bir şövalyeye teslim etti. Sonra arkasını döndü ve kaotik seyirci salonunu geçti.

Hızla dışarı çıktı ve koridorda koşmaya başladı.

Her yerde, merdivenlerde, sahanlıklarda ve koridorlarda kan vardı. Sarayın dışında şövalyeler de kanlı bir savaşın ortasındaydı.

Fernan sanki tüm bunlarla ilgisi olmayan biri gibi dümdüz ileriye baktı ve adımlarını hızlandırdı.

***

Merkez sarayda kargaşa çıkmadan hemen önce müstakil sarayda sakin bir atmosfer vardı. Julia hizmetçinin masaya bıraktığı yemeğine sessizce baktı. Tepsideki yemek uzun süre soğuk ve dokunulmadan bırakıldı.

Julia, hizmetçisi içeri girdiğinde dışarıda kapı aralığından gördüklerini bir anlığına hatırladı. O zaman bile dışarıda duran insanlar vardı.

Ama dünden farklı olarak bugün sadece bir kişi vardı.

'Eğer sadece bir kişiyse, belki...'

Julia kollarında sakladığı hançeri çıkardı. Kapağı açar açmaz küçük ama keskin bir bıçak ışıkla parladı.

Julia dudaklarını sıkıca ısırarak kapalı kapıya baktı. Grayson'ın ona verdiği anahtarı kullanırsa kapıyı açıp dışarı çıkabilirdi.

Gardiyanların da vardiyaları vardı, bu nedenle gece geç saatlerde veya sabah erken saatlerde gözetimleri gevşeyebiliyordu.

Julia uzun süre her yönden tıkanmış duvarlara baktı. Hiç pencere yoktu, bu yüzden gece mi gündüz mü olduğunu anlayamıyordu ama uzun zaman önce uğrayan hizmetçi kesinlikle söylemişti. 'Akşam yemeğini burada bırakacağım.'