"Korkuyorum ANNE bu hayatta ilk defa birşeyden korkuyorum.Kardeşimi kaybetmekten onu senin gibi soğuk toprağa terk etmekten.Daha zamanı gelmedi değil mi anne ? Minik kardeşimin önünde güleceği neşeli kahkahaları ile evimizi şenlendireceği günleri var degil mi .Benim kardeşim büyüyecek eline mesleğini alacak.Benim kardeşim daha aşık olacak gelecek bana abi ben bir kıza vuruldum nasıl açıklayım çıkma teklifi nasıl yapılır ? diye fikir alacak.Bende o konuyla alakam olmasa bile ona fikir vermeye çalışacağım.
Daha bunları yaşamadan bizi bırakmaz değil mi ? Biz Alisiz olmayız ki nolur bir çıkış yolu olsun kardeşim artık mutlu olsun biz mutlu olalım.Huzur bulalım anne.Aldığımız nefes yarıda kesilmesin artık."
"ALİ ALİM ABİM AÇ GÖZLERİNİ HADİ KARDEŞİM ALİM BAK BANA."
Alinin burnundaki kan durmadan akarken korkuyla kucağıma aldım. Biran önce kardeşini hastaneye götürmem gerekti.Koşarak merdivenlerden inerken babamda arkamdan geliyordu.Kapıda hazır duran arabanın sürücü koltuğuna babam geçti arka koltuğada Ali ve ben binmiştik.Alim kucağımda uzanırken kaybetme korkusu bütün bedenimi ele geçirmişti.
"Abicim hadi aç gözlerini korkuyorum Alim seni kaybederim diye korkuyorum.Kafayı sıyıracağım artık.Hadi aç gözlerini konuş benimle hadi abim hadi güzel bebeğim bak bana abicim.Aç gözlerini Alim."
Ali'nin gözleri hafifçe açılırken konuşmaya başladı.
"Ko-korkma a-abi se-seni bırakmam."
"Bırakma abicim beni sensiz bırakma beni senin yokluğunla sınama dayan abim dayan aslanım.Çok az kaldı birazdan hastanedeyiz."
Eli yüzündeki elimi tutarken uyanık kalmaya zorluyordu kendi.
"Kapama gözlerini abim sakın kapama çok az kaldı.HADİ BABA BİRAZ DAHA GAZA BAS."
Hastaneye giriş yaparken Ali'nin zorlukla açık tuttuğu gözleri yine kapanmıştı.Arabanın ani freniyle hemen kapıyı açıp hızla indim.
"SEDYE GETİRİN ÇABUK."
Sedyeye bıraktığım kardeşim acil müdahale odasına alınırken babamla koridordaki sandalyeye çöktük ikimizde aynı yerde gibiydik.Annemi geceleri fenalaştığında getirdiğimiz ve beklediğimiz hastane koridorunda. Şimdi de kardeşimi bekliyordum.Bu bekleyiş daha bir koyuyordu bana.
Hayatı mücadele ile geçen küçük kardeşimin sınavına yeni bir sınav eklenmişti.Bu sınav ağır ve çetin geçiyordu.Saatler akarken telefonum durmadan çalmıştı.Biliyordum arayan ailemdi.Kardeşlerimdi ama onlara verebilecek bir cevabım bile yokken o telefonları açmak zoruma gidiyordu.Bu yüzden açmadım açamadım.
İçerden çıkan doktorla ayağa kalktım.
"Kardeşim nasıl iyi değil mi ? Hayatta yaşıyor değil mi ? Birşey de artık susma bakma öylece yüzüme.Konuşsana be adam."
