"Bana bak, sen beni hırsızlıkla suçlayamazsın!"
"Suçlarsam ne olur?"
"Hiçbir şey olmaz! Ben koskoca Firuze Parfümeri'nin ceo'su Mehmet Bera Özkayahan'ım, ya sen? Sen kimsin de senin suçlaman bir şeylere sebep olsun ha? Kimsin sen?"
Karadeniz damarım...
Ağzımdan çıkan ilk cümle bu olurken, gerçekten şaka yapıyor olmasını canı gönülden istiyordum. Ancak maalesef ki bu isteğimin karşılığını alamadım.
"Hayır, çok ciddiyim," cevabı ve devamındaki sözleriyleyse derin bir hayal kırıklığının içine düştüm. "Hem sen zaten markamızda kimyager olarak çalışmayı istemiyor muydun? İşte bugün, o isteğinin gerçek olacağı gün. Eğer kabul edersen markamızın ortağı olacaksın. Kimyageri de değil, direkt ortağı."
"Vaov!" dedim sahte bir heyecanla, altını çize çize söylediği cümlelere karşın. "Sanırım burası mutluluktan havalara uçmam gereken kısım oluyor. Ama nedense uçmuyorum..."
Sözlerimdeki kinayeyi anladığı ân, saçma laflarının devamını getirmeyip sustu. Ve bu suskunluğu, öfkemi sunmam için bir fırsat oldu.
"Ne saçmalıyorsun sen Bera? Ben seninle, o şirketin ortağı olayım, olmazsam da koskoca Firuze Parfümeri'nin ceo'suyla evlendim diye sefamı süreyim diye mi evlenmeyi kabul ettim sanıyorsun?"
"Hayır ben sadece hayallerini-"
"Ben senden hayallerimi gerçeğe döndürmeni falan istemedim! Ayrıca bunu yapmak da sana kalmadı. Evet ben bir zamanlar markanızla çalışmayı çok istiyordum. Ama bu fırsatı bana bir lütuf sunarmışçasına değil, hak ettiğim için vermeniz gerekiyordu." İkisinin de gözlerinin içine baka baka, "Siz benim hakkımı yediniz," dedim. "Ve bundan dolayı pişmanlık duymak yerine dilenciye sadaka verir gibi böyle bir teklifte bulunmanız... Saygısızlıktan başka bir şey değil benim gözümde."
"Sade yanlış anladın-"
"Yanlış anladığım tek şey sensin Bera," derken gözlerim, tamamıyla ona çevrilmişti. "Sen gerçekten babaannenin torunuymuşsun... Keşke rolünü biraz daha iyi oynasaydın."
Az önceki hayal kırıklığımın yansımasını tam şu ân gözlerinde görürken, oturduğum sandalyeden hızlıca kalktım. Ve Firuze Hanım'a döndüm. "Bir daha sizi de, torununuzu da görmek istemiyorum Firuze Hanım. Bu saçma anlaşma, başlamadan bitti. Üstümdeki kıyafetleri de yarın size göndermiş olurum. Şimdi size afiyet olsun."
Başka hiçbir şey demeden, demelerini de beklemeden arkamı dönüp alelacele bir şekilde evden dışarı çıktığımda, yeni yeni kararmaya başlayan havaya bakıp saatin 7'ye geldiğini tahmin ettim. Telefonum denize düştüğü ve içine su kaçtığı için saatin kaç olduğunu öğrenemesem de, sağ salim duran çantam sayesinde neyse ki taksiye binecek param mevcuttu. Ancak taksiye ulaşmak için tahmini 20 dakika kadar ana caddeye yürümem gerekiyordu.
