VATAN TARİFİ

3.3

Selaaaam

Nasılsınız efenimmm?

Valla 1k olmama özel bugün atmak için Afedersiniz bir taraflarımı yırtarak yazdım. Umaeım beğenirsiniz.

Ben uzatmadan sizi buealarda yalnız bırakayım

İyi okumalarrrrrr

---------

-Yazar-

iki hafta sonra

Emir biraz daha sıktı elinde tuttuğu silahın kabzasını. Ne araç kalmıştı ellerinde ne başka bir şey. Kuzgun bu sefer o kadar temkinliydi ki hiçbir açık vermemesi işleri zora sokuyordu. Emir hala hırslı hala dirençli hala umutluydu. Annesini öldürebileceği emri de sonunda çıkmıştı. Bunun için biraz daha inatçı savaşıyordu.  Nişancı dürbününden içeriye doğru görüş alırken mırıldandı.

"izlerin anısı olur,izlerin acısı olur,izlerin bir tadı olur"dürbünün görüşünü genişletip devam etti.

"belki defalarca bıraktın bende iz,bir anı,bir acı."yüzüne burukluktan uzak hırs dolu bir gülümseme yerleştirdi. "hiçbiri sekiz yaşındaki o çocukta kalan iz kadar acıtmadı. Sen bir iz bıraktın ben o izi takip ettim."dürbününü fabrika üzerinde gezdirdi. "sen bir iz bıraktın,ben o izle güçlendim.  Sen bir iz bıraktın ben diğer izleri hissedemez oldum. Sen bir iz bıraktın ve ben sadece arkanda bıraktıklarını izledim."dürbününe takılan kumral saçlarla duraksadı. Omuzları dikleşti ve çenesi havalandı. "şimdi sıra bende. Artık iz bırakan taraf ben olacağım ve beşer olan hiçbir güç buna engel olamayacak. Ben bir iz bırakacağım hepsinden farklı,hepsinden acı ve ben bir iz bırakacağım seyircisinin sen olduğu."Eli telsizine gitti ve "zemheri üç dediğimde ateş"

"bir..."anılara yeni bir tanesi daha eklenmek üzereydi.

"iki..."çocuk Emir'in intikam ateşi tetikleniyordu.

"ve üç!"mermi yattığı yerden hızla fırladı. Emir tetiği çekerken şüphe dahi duymamıştı. Mermi saniyeler içersinde camdaki kadının sağ omzuna saplanmıştı. Evet Emir yüzleşmeden öldürmek istememişti. Yüzleşmesi için ise kaçmasına izin vermeyecekti. 

Zemheri önündeki binayı tamamen mermilerin arasında bıraktı. Iskaladıkları çok az mermi de duvarlara saplanmıştı. Onlar daha neyin ne olduğunun farkında varmadan Zemheri ve kendilerine Anka olarak hitap eden Leya'nın timi binanın etrafını sarmıştı bile. 

"komutanım alana yaklaşan bir helikopter var"

"buraya ulaşmaması için ne gerekiyorsa yapın"

"emredersiniz"Emir biraz daha yaklaştı binaya. Bu sefer telsizden Alparslan'ın sesi duyuldu. "dışarısı temiz ve kuzgun hala içerde. Şevval'de görüş alanımda ama baygın gözüküyor. Ne yapıyoruz?"Emir derin bir nefes alıp "giriyoruz"

-Eslem Neva-

Battaniyeme biraz daha sarılıp başımda dikilen Beril'i bir kere daha reddettim. "oturmaktan göbeğin çıktı Eslem ya kalk hadiii uff"omuzlarımı indirip kaldırdım ve battaniyeye gömüldüm. Bir ayı fazlasıyla geçmişti ve dört bir yanım artık Emir diye bağırıyordu. Yataktan kalkasın yoktu ve sürekli uyuyordum.  Sanırım depresyon böyle bir şey olmalıydı. Adı depresyon değil de Emirsizlikti. Kalbim artık yokluğunu fazlasıyla hissediyordu. Bu kadar uzaması da endişeden endişeye sokuyordu beni. Yarbaydan düzenli olarak haber alsam da o da çok fazla iletişim kuramadığından her an yüreğim ağzımdaydı. 

"Esleeeem aaa. Uf ya kalk ne abimmiş arkadaş ya aaa"dudağımı büküp birden ağlamaya başladığımda şok içinde bana bakıyordu. Bende şok içindeydim şu an. Ben niye ağlıyordum? Ben bu sıralar sürekli ağlıyordum. Uyuduğum kadar ağlıyordum.