Selaaaam
Nasılsınız efenim? İyi olmanız temmenisiyle
Eskisi kadar sık atamıyorum bölümleri. Birazcıkta kısa oldu ama yazma konusunda zorlanıyorum. Sağlık sıkıntıları demiştim. En lısa zamanda toparlayıp düzene sokucam inş kusura bakmayın
O zaman size iyi okumalarrrr
---------------
Eslem Neva
Gözlerim ağır ağır aralandı. İlk önce beton bir tavandan sarkan loş bir ışıkla karşılaştım. Algılarım tam açıldığında ise bedenimin soğuktan titrediğini hissettim. Başımda yoğun bir ağrı vardı. Ne olduğunu algılamaya çalışırken tek tek hafızamda canlanan anlar ile tüm bedenimi güvensiz bir his ele geçirdi. Hala onların elindeydim hala Emir'den çok uzaktaydım.
"günaydın"sesin geldiği yöne doğru döndüğümde orta yaşlarda kirli sakallı esmer bir adamla karşılaştım. "sen kimsin?"
"genelde kuzgun derler"dedi hiç yüzüme bakmadan önündeki şırıngayla oynayarak. "ne istiyorsun benden? Ne istiyorsun Türklerden derdin ne?!"
"şöyle ki çok değerli iki adamımız sizin elinizde."şırıngaya iki kez vurup "sizinkileri bilirsin biraz"sanki biri varmışcasına etrafına bakınıp "inatçı"diye fısıldadı. Fısıldadıktan sonra yüzüne saçma bir sırıtış yerleşmişti. Zaten yüzüne baktıkça midem bulanıyordu.
"Hadi bakalım mama zamanı aç kolunu"koluma sakladığım bıçağa sarılıp "asla açmam"korkudan bileğimdeki acıyı yeni yeni fark ediyordum. Baygınken bileklerime sakladığım bıçaklar kesmiş olmalıydı.
"Aaa ama aç"
"Açmam"
"Sanırım demin dediğim şey tezime uyuyor"yüzüme doğru yaklaşıp kokan nefesiyle "inatsınız"
"Uzak dur benden aşağılık herif!"iğrenç ama çok iğrenç bir kahkaha atıp "hmmm sanırım senden emir almıyorum. Gerçi ben kimseden emir almam."
"Yazık sana"çenemden tutup baş parmağıyla yanağımı okşadı. "Yazık bana" dedi yapmacık bir üzüntüyle daha sonra ise hafifçe geri çekilip ağzını şaklattı. Elindeki şırıngayı bir tabancaymışcasına bana doğrultuyordu.
Aklını yitirmiş bir deli olduğuna inanmama ramak kalmıştı.
"Şimdi söz bende. Aç bakalım kolunu. Merak etme acıtmayacak"kafamla reddederek "hayır senin dediklerini asla yapmam! Asıl şimdi söz bende!"zar zor ayağı kalkıp titreyen bacaklarımla dengede kalmaya çalıştım. Korkuyordum bu sefer delicesine korkuyordum. Emir çok uzaktı fazla uzaktı.
"Karşına bir Türk aldığında aklındakileri uygulayabilmen kolay sanma. Bir asker olmasam bile ben bir Türküm. Senden gram korkum yok!"doğruydu ondan gram korkum yoktu. Benim korkum Emirsizlikti. Öldüm sanmasıydı. Beni bulamamasıydı.
"Fazla cesursun ama böyle titrerken bana ne yapabilirsinki?"
"Fazla hafife alma bence"yapabileceğim belki hiçbir şey yoktu ama o varmışcasına tedirgin olmalıydı. Tedirgin olmalıydıki bana istediği gibi yaklaşamasın. Kolayca yaklaşabileceğini sanmasın.
"Hmm diyorsun? Yani istesem sana bu şırıngayı vuramam öyle mi?"
"Tam olarak öyle"yüzüne yine saçma bir sırıtış yerleşmişti.
Yazar'dan
"Bakın şimdiden söylüyorum gideceğimiz yerde kesin buluruz demiyorum sadece duyduklarım ve izlenimlerime göre orda olduklarını düşünüyorum!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VATAN TARİFİ
Teen FictionHer şeyin bir tarifi vardır aynı vatanın olduğu gibi. Peki Vatan sevgisi tarifli midir? Yoksa bu sevgiye bu yola kendini adamış askerlerin mücadelesinin tarifsizliği mi?
