Altın Tozu

2. Bölüm

'Hatalar yapılır. İhanet hata değildir...'

⚜️

Bir bir silinmek istediğim evredeydim. Onun aklında hiç var olmamışım gibi. Hiç beni sevmemiş, en gizli kuytularıma kadar tanımamış gibi.

Şu an bir dilek hakkım olsaydı yok olmak isterdim.

Gelecek benim için kapkaranlıktı, geçmişimse hiç var olmamış.

Zaman kavramım yoktu. Yerde dövüne dövüne ağlarken, Kenan abi endişeyle bir yandan sorun ne öğrenmeye çalışırken bir yandan da beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Sonunda ağlamaktan ona cevap verecek dermanım olmadığını anladığında, susmuş ve beni kaptığı gibi arabasına götürmüştü.

Endişeleniyordu, ama cevap verecek dermanım yoktu.

Özür dilerim Kenan abi.

Özür dilerim Ada.

Özür dilerim Ege'yle evlenerek hayatının şansını yakaladığını sanan kız.

Yol boyunca başımı pencereye yaslamış, gözlerimi kapatmış, sessiz sessiz ağlamıştım. 

Nere götürüyordu beni hiç bilmiyor ve merak etmiyordum.

Kaybolmuş bir insan daha ne kadar kaybolabilirdi ki? Varsın biraz daha kaybolsun, onu aramaya çıkan olmadıktan sonra.

Beni bir kaç zaman sonra bir eve getirdi. Ağlamam artık dinmişti, kuru iç çekişlerim kalmıştı geriye.

Durdu. İndi. Kapıyı kapattı. Benim olduğum tarafa yürüdü. Kapımı açtı, dışarı çıkarttı, gecenin karanlığında nerde olduğumu anlayamamıştım. Bir evdi ama onu anlamıştım en azından.

Bravo kendim, hala beynimi az da olsa kullanabiliyordum demek.

Bir eliyle dermanı olmayan vücudumu tutarken diğer yandan kapıyı açmış ve beni içeri sokmuştu.

Karanlıktı, ev kapkaranlıktı.

Holün ışığını açtı ilk, ve sonra oturma odasının. 

Beni sıkı sıkı kavradı.

Koltuğa oturttu.

Ceketi yetmezmiş gibi birde koltuğun üzerinde bükülü olan yeşil televizyon battaniyesini örttü üzerime.

Sonra gitti.

Elinde bir bardak suyla döndü, yavaş yavaş bana içirdi. Artık iç çekişlerimde dinmişti. Sadece bakıyordum, neye baktığımın farkında olmadan.

Sonra salondan yine çıktı. Nere gittiğini bilmiyordum. Aradan bir zaman geçtikten sonra yine geldi. Karşımdaki koltuğa oturdu. Beynim ambale olmuştu. Sanki etrafımda olaylar yaşanıyordu ve ben soyutlanmış bir şekilde, üçüncü bir gözden izliyordum etrafımda olup bitenleri.

Aklım allak bullaktı. Doluya koyuyorum almıyor boşa koyuyorum dolmuyordu.

Kenan abi ona konuşmayacağımı bildiği için bu sefer sadece karşımda oturdu hiç bir şey sormadan. Başını eğmiş yere bakıyordu. Bende konuşmadım zaten. Sustum. Düşündüm. O kadar.

Karşımdaki duvarı seyrettim durdum. Düşündüm ne düşündüğümü bilmeden.

Nefes alamıyordum, yüzüm, tüm vücudum alev alev yanıyordu sanki. Pijamamın yakasını çekiştirdim.

"Banyo nerde?" kısık çıkan sesimle bakışları hemen bana dönmüştü.

Elleri mi titiyordu onun?