"Dusan." Duyduğu sesle irkildi. Bir tek kendisinin kaldığını sanıyordu halbuki. Ama görünen o ki Edin de tesisi geç terk edenlerdendi. "Bugün erken çıkarsın sanmıştım."
"Acelem yok, o yüzden yavaş hazırlandım." Edin şaşkınlıkla kaşlarını kaldırdı. Kaç haftadır sevinçle bugünü saymıyor muydu Dusan? Ne olmuştu böyle aniden?
"Eşin bugün gelmiyor muydu?" Dusan acıklı bir gülümseme gönderdi ve kafasını olumsuz anlamda salladı.
"Vazgeçti." dedi kısaca. Aslında diyeceği daha çok şey vardı ama bu saatten sonra önemi kalmamıştı.
"Ah..." dedi Edin. Nasıl teselli vereceğini bilememişti. Eşiyle sorunlar yaşadığını bile bilmiyordu. Dusan hiç belli etmezdi zaten böyle şeyleri. "Üzgünüm dostum."
"Üzülecek bir şey yok. İnsanların kararlarını değiştiremeyiz, bu karar ne kadar hoşumuza gitmese de bununla yaşarız." Edin kafasını salladı. Dusan ne dese de onun için kötü hissetmişti.
"Ne yapacaksın bugün?"
"Bilmem." dedi. "Mert Hakan tüm dertlerimin çözümünü biliyormuş ama altından ne çıkacağını bilmek istediğimden emin değilim." Edin sessizce güldü.
"Mert Hakan'ın depresif hallerini Rusya kampında görmüştüm. Emin ol çözümleri pek efektif değil." Dusan da güldü aynı şekilde.
"O zaman galiba evde tek takılacağım."
"İstersen bize gelebilirsin." Edin gülümsemesini büyüttü. "4 adet çocuk sana zor gelmeyecekse Amra cevapi yapacak bugün. Eşim diye demiyorum, çok güzel yapar."
"Tam Boşnak gibi söylüyorsun." dedi Dusan dalga geçerek. "Ama asıl cevapi Novi Sad'da yenir."
"Dedi daha önce hiç Saraybosna görmemiş Sırp."
"Sen Novi Sad'a kaç kere gittin peki?" Onlar gülerek atışırken İsmail içeri daldı.
"Oo abiler. Brothers, big brothers. Ne yapıyorsunuz ya?" İsmail yarı İngilizce yarı Türkçe konuştu ve dolaplara ilerledi. Hırkasını alırken de konuşmaya devam etti. "Yengelere selamlar, ben çıkıyorum görüşürüz."
"İyi günler İsmail." İsmail "Beni sev" mırıldanarak çıkarken Edin tekrar Dusan'a döndü.
"Gelecek misin?"
"Bilmem, belki."
"Yalnız kalma, Dusan." Dusan kafasını salladığında Edin bu tavsiyeye ne kadar uyacağı konusunda şüpheliydi.
