Η Ναταλία βρίσκεται ένα μήνα στη Μαδρίτη, εκεί που νιώθει πως ανήκει, αλλά έχει ένα μεγάλο πρόβλημα... δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια. Κάτι την κρατάει ξύπνια και την αναγκάζει να περνάει το χρόνο της σε ένα καφέ που έχει κάνει στέκι της, τις "Άγρ...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Edificio Metrópolis.
Πόσες φόρες είχε περάσει από το σημείο αυτό, ούτε η ίδια ήξερε πια. Το κτίριο Μετρόπολις ήταν στο κέντρο της πόλης, εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά της Μαδρίτης, ανάμεσα στις λεωφόρους Αλκαλά και Γκραν Βια. Δεν γινόταν να μην περάσει κάποιος από εκεί, έστω και μόνο μία φορά μέσα στη μέρα, αλλά εκείνη, δεν λειτουργούσε με το φως. Μόνο όταν έβγαινε το φεγγάρι ξυπνούσε. Όχι, δεν ήταν βρικόλακας αλλά για κάποιον λόγο ο οργανισμός της αρνούταν να ξεκουραστεί τα βράδια και όλα τα καμπανάκια στο μυαλό της χτυπούσαν δυνατά, κάνοντας αδύνατο το να κοιμηθεί έστω και μια ώρα. Μόλις έβγαινε ο ήλιος, τα μάτια της έκλειναν, αλλά τότε είχε τρεξίματα, δουλειές και εργασίες, που σήμαινε πως κατάφερνε να κοιμηθεί λίγες ώρες το μεσημέρι και να λειτουργεί με πολλές ποσότητες καφέ.
Πόσο όμορφο ήταν το Μετρόπολις... το κοιτούσε με δέος γιατί διένυε την τριακοστή πρώτη της μέρα- εντάξει, νύχτα – στη Μαδρίτη και μόλις τώρα κατανοούσε την ομορφιά του. Παρότι ήταν νέο κτίσμα σε σχέση με τα περισσότερα κτίρια στο κέντρο της πόλης, αφού λειτούργησε το 1911, ταίριαζε τόσο τέλεια με την αρχιτεκτονική της Μαδρίτης, λες και υπήρχε εκεί από χρόνια. Γι' αυτό πήγε εκεί, άλλωστε, γιατί η αρχιτεκτονική αυτής της πόλης ήταν μαγική και τόσο ομοιόμορφη που έκανε την Αθήνα να φαίνεται χαοτική κι άναρχη. Ακόμα και οι πολυκατοικίες όπου έμεναν οι κάτοικοι, ειδικά εκείνες στο κέντρο, ήταν παλιά κτίρια χτισμένα τουλάχιστον εκατό χρόνια πριν και τέλεια εναρμονισμένα με την παλιά πόλη. Πόσο την αγαπούσε τη Μαδρίτη... δεν της προκαλούσε πανικό σαν πόλη. Οι περιοχές γύρω από το κέντρο μπορεί να ήταν πιο μοντέρνες αλλά ακόμα κι εκεί έβλεπες ομοιομορφία κι όχι αναρχία. Όλα τα κτίρια ήταν χτισμένα στο ίδιο μοτίβο, κάτι που εκτίμησε πολύ.
Δεν υπήρχαν παγκάκια τριγύρω αλλά ήθελε τόσο πολύ να καθίσει εκεί για ώρα και να χαζεύει το κτίριο, τις καμπύλες και τις ευθείες του, κάθε γραμμή, κάθε παράθυρο και περβάζι. Ήταν περίπου τέσσερις το πρωί, ακόμα η πόλη κοιμόταν και ως και η Γκραν Βια ήταν άδεια μιας και δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Εκτός από εκείνη, δηλαδή, και κάποιους που επέστρεφαν από τη διασκέδασή τους μιας και ξημέρωνε Σάββατο, και βέβαια όσους είχαν την ατυχία να δουλεύουν σε εστιατόριο ή κάθε είδους φαγάδικο. Πολλοί από αυτούς μόλις κατέβαζαν ρολά κι ας είχαν κλείσει τα εστιατόρια από ώρα. Η δουλειά τους δεν τελείωνε αμέσως. Παρατήρησε τα κουρασμένα πρόσωπά τους ενώ πετούσαν τα σκουπίδια στους ειδικούς κάδους. 'Έκαναν τόσο μεγάλη αντίθεση με τα φωταγωγημένα, χρωματιστά κτίρια, που φαίνονταν τόσο γιορτινά. Μα δεν μπορούσε να μην τους καταλάβει, αλλά ακόμα κι αν φαινόταν η εξουθένωση στα μάτια τους, έβλεπε κι ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη τους.
