Άγρυπνες νύχτες στη Μαδρίτη

12.

Αποχαιρέτησαν τον Φερνάντο που παρέδιδε ταμείο στην επόμενη βάρδια και βγήκαν έξω στη νύχτα και το κρύο. Η πόλη κοιμόταν ακόμα και προετοιμαζόταν για μια νέα μέρα, που τους έφερνε ακόμα πιο κοντά στις γιορτές. Είχε βρέξει νωρίτερα και οι δρόμοι ήταν βρεγμένοι. Τα φώτα που καθρεπτίζονταν πάνω στα νερά, γέμιζαν με χρώμα τις εικόνες που αντίκριζαν και για μια στιγμή, η Ναταλία σκέφτηκε πως δεν ήθελε να φύγει από τη Μαδρίτη, γιατί εκεί τα πάντα τη γέμιζαν με χαρά. Ενάμιση μήνα έμενε εκεί, κανονικά δεν θα έπρεπε να αισθάνεται πως ανήκε σε αυτό το μέρος, αλλά την έπιανε πανικός στη σκέψη και μόνο πως σε μερικούς μήνες θα επέστρεφε σε μια πόλη που ήταν αφιλόξενη σε σχέση με τη Μαδρίτη.

Κούμπωσε το παλτό της και τύλιξε το κασκόλ της γύρω από το λαιμό, καλύπτοντας ως και το σαγόνι της. Ο Κάρλος γέλασε απαλά όταν την είδε κι εκείνη τον έσπρωξε πειρακτικά με τον ώμο της.

«Δεν είμαι συνηθισμένη σε τέτοιο κρύο», δικαιολογήθηκε, νιώθοντας το δέρμα στο πρόσωπό της να τσιτώνεται όσο περισσότερο περπατούσαν. «Στην Αθήνα ακόμα κι η πιο κρύα μέρα, αντέχεται, παρότι έχει υγρασία. Αλλά αυτό εδώ, δεν θα το άλλαζα, έχετε καθαρό αέρα».

«Όχι πάντα, το καλοκαίρι δεν αντέχεται εδώ πέρα», έφερε αντιρρήσεις εκείνος. «Αλλά, για τον καιρό θα μιλάμε τώρα;»

Η ανάσα της Ναταλίας βγήκε αργά και μετατράπηκε σε ένα μικρό συννεφάκι μόλις ήρθε σε επαφή με τον κρύο αέρα. Εκείνη του είχε πει πως έπρεπε να μιλήσουν αλλά τώρα δεν ήταν απόλυτα σίγουρη αν ήταν έτοιμη να ακούσει ό,τι είχε να της πει. Φοβόταν πως τα λόγια του θα την πλήγωναν, μα ήταν καλύτερα να τραβήξει με μιας το τσιρότο από την πληγή, από το να αφήνει το πρόβλημα χωρίς λύση.

«Κοίτα, Κάρλος, δεν θα σου πω ψέματα. Δε με νοιάζει καθόλου με ποια είσαι, με ποιες κοιμάσαι και τι κάνεις με τη ζωή σου, αλλά έχω φάει απογοητεύσεις με το κουτάλι και ένα πράγμα που μισώ περισσότερο στη ζωή μου, είναι να μου λένε κάτι και να μη το τηρούν». Προσπάθησε να αγνοήσει το πληγωμένο ύφος του. Ίσως να ήταν πολύ απότομη μαζί του, μα είχε μάθει πως η αλήθεια λύτρωνε – τουλάχιστον αυτόν που την έλεγε – κι εκείνη δεν είχε άλλο χώρο στην ψυχή της για τύψεις.

«Καταλαβαίνω πως σε στεναχώρησα μα να λες ότι δεν νοιάζεσαι...»

«Είναι η ζωή σου και μπορείς να κάνεις ό,τι θες με αυτή», τον διέκοψε, απολογητικά, κι έκρυψε για μια στιγμή το πρόσωπό της, στις παλάμες της. «Νοιάζομαι», παραδέχτηκε ηττημένη. «Δεν θα έπρεπε, αλλά νοιάζομαι γι' αυτό αντέδρασα έτσι...»