Oy ver yoksa ölersin 🔫
!Dikkat -Tetikleyici unsurlar- taciz-
Yavaşça kapalı olan gözlerimi araladım. Gözüme çarpan ilk şey beyaz bir tavan ve ışık oldu.
Yaşamayı başaramayan ben elbette ki ölmeyi de başaramamıştım. Zaten benden başka ne beklenirdi ki?
Alayla güldüm. Acınası halime güldüm.
Şimdi işler daha da sarpa saracaktı işte.
Başımı yastıktan kaldırmadan yana doğru çevirdim yavaşça. Muhtemelen koluma bağlı olan serumu değiştiren bayan hemşireyi gördüm.
Uyandığımı fark ettiğinde elinde tuttuğu dosyayla yanıma geldi.
"Nasılsın, acıyan bir yerin var mı?" İki yana salladım başımı. Sessiz yanıtıma tebessüm etti.
"Aileni aradık, birazdan burada olurlar. Sen dinlenmene bak." Odadan çıktığında arkasından baktım sadece.
Aileni aradık.
Ailemi? Hangi ailemi aradınız?
Benim bir ailem yoktu.
Kuruyan boğazımla sertçe yutkundum. Gözlerime akın eden yaşları geri itmeye uğraşmadım bile, öylece yanaklarımdan akıp gitmelerine izin verdim.
Yavaşça gözlerimi kapattım.
"Tanrım lütfen, eğer beni duyuyorsan lütfen canımı al! Yalvarırım!"
Aynı O gece gibi Tanrı' dan yardım diledim. Sessiz yalvarışlarımın cevapsız kalacağını bilerek..
✭
"Sen kafayı yedin Taehyung! Annenle ne kadar endişelendik senin haberin var mı?!"
Bir kaç dakika önce hastaneye gelmişlerdi. Doktor çıkabileceğimi söylediğindeyse hiç vakit kaybetmeden apar topar eve gelmiştik.
Şimdi ise "Baba" diye anmam gereken kişinin haykırışlarını dinliyordum. Ah yanlış anlamayın kendisi kesinlikle çok mükemmeldir, dünya üzerindeki en güzel en iyi babadır.
Yani dışarıda ki insanlara göre öyle. Tabi gerçeği bilen tek kişi bendim.
"Tamam Juwon, yeter bu kadar. Taehyung sen odana geç bende geliyorum, konuşmamız lazım."
Konuşmamız lazımmış. Hah! Yıllar öncesinde yapacaktın bunu şimdi değil! İkisinin de yüzüne bakmadan hızlı adımlarla odama çıktım.
İkisinden de nefret ediyorum.
Kapıyı kapatıp kilitledim. Üstümdeki hala ıslak olan kıyafetlerimi çıkartıp kuru ve temiz kıyafetlerle değiştirdim.
Yorgun bedenimle yatağıma uzandığımda kapı kolunun zorlanmasıyla başımı hızla çevirdim.
Kıracakmış gibi zorluyordu kapımı. Durdu ve annemin duyamayacağı şekilde fısıldamaya başladı.
"Aç kapıyı Taehyung, baban geldi." Bacaklarımı göğsüme çekip kollarımla sardım. Nefret ediyordum buradan..
"Taehyung. Sana kapıyı aç dedim!" Kapıya aniden vurduğunda yerimde sıçradım. Biliyordum ki bu yaptıklarımın da bir cezası olacaktı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Silenced ●Taekook●
Fanfiction-Tamamlandı- Angst değildir × Yetişkin içerik × Tetikleyici unsurlar içerir. Babasını küçük yaşta kaybetmiş annesinin başka bir adamla evlenmesinin ardından hayatı mahvolan, umutlarını yitirmiş, tek dileği ölmek olan bir çocuk. Ve tesadüf eseri tanı...
