Kodların Ardında

5' Alev

Medya Gülfem

Not: Bu bölüm biraz Alev 'in hayatına değineceğiz

Alev...

Güvenmiştim...

Ona gerçekten de güvenip değer de vermiştim.

Onu herkese karşı savundum, o öyle biri değil dedim ama yanıldım...

Kırıldım...

Sahilde banklardan birinde oturup kalmıştım öylece. O ve kız taşlarda oturup canımı yakacak kadar samimiydiler. Kızın saçını kulağının arkasına koymuştu. Bana yapmadı hiçbir zaman bunu...

Kime ne anlatacağımı bilemiyordum artık... Sevdiğim adam tanımadığım bir kadınla dip dibe herkesin içerisinde samimi bir şekilde söylemeye dilim bile varmasa da yakındılar. Bu yakınlık karşısında ne yapacağımı cidden bilmiyorum.

Kimi arasam şu an bana diyecekleri ilk şey ;

O çocuğun yapacağı belliydi

Seni üzeceği belliydi

Boş ver kurtuldun en azından...

Kimse benim duygularımı umursamayacak!

Beni aldattığını ben de biliyorum bunu her ne kadar acı bir şekilde fark etsem de fakat o brnim İlk sevgilimdi onu gerçekten seviyordum. Onun için kaç kez şehir dışına yanında görmeye gittim, o mutlu oluyor diye sevdiği yemekleri yapmaya çalıştım, onun değer verdiği şeylere ben de değer verdim fakat karşılığı bu olmamalıydı. Bu kadar ağır olmamalıydı...

Kalp kırıklığım bu kadar can yakmamalıydı... Telefonun çalması ile onlardan dikkatimi çekip telefona baktım.

Arayan Naz, benim benim gerçek tek arkadaşım, can yoldaşım dedikleri bu olsa gerekti.

Ben doğduktan kısa bir süre sonra annem ölmüştü. Onun sebebiyle de babam bana onun yokluğunu hissettirmemek için her he istediysem yapmıştı. Sonuca bakınca da şımarık bir karakter olmuştu benden. İstediği olmayınca sinirlenen, her zaman şıklık ve güzelliğe önem veren tam böyle herkesin gıcık olduğu bir kız olmuştum... Fakat ben böyle olmak istemiyordum çevremde kimse olmayınca babam dışında herkese karşı bir nefret doldu içinde sonucunda da artık o kadar kötü bir hal almıştım ki babam bir süre şehir dışında okumama karar vermişti.
Yani bir nevi beni yanından kovdu.

İstanbul'da bir devlet yurdunda Naz'a denk geldim. Onunla aynı odada kalmak, aynı alanı paylaşmak, beraber vakit geçirmek bana o kadar iyi gelmişti ki o aradığım aile sıcaklığını dışarıdan birisinde bulmuştum.

Naz oldukça doğal ve biraz da üşengeç birisiydi. Şu 4 yıl içerisinde ona ailem diyebilmiştim... Daha fazla Naz'ı bekletmeyip aramayı açtım.

"Kızım sen saatlerdir neredesin?! Arıyorum açmıyorsun neredesin sen?!" ağladığımı belli etmemek için kendimi kastım fakat işe yaramamış. Ben daha konuşmadan Naz ne olduğunu anlamıştı. O hiçbir zaman Mert'e hiçbir zaman güvenmedi. Sırf seviyorum diye onunla buluştu, değer verdim diye ona da o da değer verdi fakat Mert onun dediği gibiydi Mert olmayan bir Mert! Sessizliğime karşı Naz tekrar konuştu.

" Alev'ciğim lütfen bana nerede olduğunu söyler misin?" Hiçbir şey diyememiştim. Sanki konuşmak benim için unutulmuş bir özellik gibiydi. Bu kadar ağır yaralanmayı beklemiyordum bu kadar acı çekmeyi hiç beklemiyordum. Ona hiçbir şey demeyip telefonu kapattım. Olduğum konumu gönderip gelmesini bekledim sadece.

Şu an tek konuşabileceğim tek destek alabileceğim kişi oydu ve yanımda olmasını istiyorum. En azından bana ne yapabileceğimi  ya da ne yapmayacağımı söylerdi.