Kusursuz Bir Hayat

10. Bölüm (Anne sevgisi💔)

Kuzey'in annesi olduğunu öğrendiğim kadın, Kuzey'den ayrılıp onun arkasında duran Doruk'a duygusuz bir ifade ile baktı.

Gerçekten bu kadının ruh hâli çok çabuk değişiyordu. Daha demin kocaman bir gülümseme ile Kuzey'e sarılırken şuan Doruk'a soğuk bir ifade ile bakıyordu...

Doruk, kollarını sarılmak için çok hafiften kaldırdığında annesi ondan hızlı davranıp bir elini onun omzuna koydu. Ve keskin net bir ses tonu ile
"Neden ağabeyinin evindesin sen? Senin evin yok mu?"

Doruk hafiften kaldırdığı kollarını yavaşça iki yanına geri çekti. Annesine gülümseyerek baktı. Ama bu içinde neşeden eser olmayan bir gülümsemeydi...

Doruk dudaklarını araladığında ise Kuzey söze girdi.

"Benim evime istediği zaman gelebilir anne. O benim kardeşim. Üstelik onu ben çağırdım sonuç olarak 2 gün sonra onun doğum günü değil mi? Ve bende ona evinde bir parti yapmayı planlıyorum."

Kuzey gelme nedeni hakkında yalan söylemişti...
Ama neden?..

Annesi şaşkın gözlerle ona baktı ve sonra ensesini kaşıdı. Sessizce
"Doğum günü 2 gün sonra mıydı?"
Dedi.
Doruk buruk bir şekilde gülümsedi. Ama ses çıkarmadı.

Annesi, Kuzey'e bakıp
"İyi yapmışsın oğlum. Onun içinde biraz ortam değiştirmek iyi olur."

Doruk'a döndü.

"Belki ağabeyi ile bir süre vakit geçirirse sadece kızlardan ibaret olan hayatına çeki düzen verirsin."

Kızlardan kelimesine özellikle vurgu yapmıştı. Doruk annesine aynı buruk gülümseme ile bakıp mesafelerine korumaya gözle görülür bir özen göstermeye çalışarak
"Senin için yüz karası olduğumdan dolayı beni affet anne."

Annesi ona kısık gözlerle bakmaya başladığında benim bile ondan korktuğumu söylemem gerekiyordu. Gerçekten baya ürkütücü ve iğneliyci bakıyordu.

Ben kenarda durmuş onları seyrederken benim orda olduğumu yeni gören annelerinin bakışları bana döndü.

"Euzubilla himineşşydanirracim."

"Bence bu kadına besmele yetmez Öykü. Bildiğin tüm duaları oku sen.
Kadın öz oğluna bu kadar korkunç bakarken sana kim bilir ne yapar?!"

"İç ses susar mısın?! Yeterince gerginim zaten! Birde üstüne sen gelme!"

"Benim susmam sanki bir şeyi değiştirebilirde... Neyse sustum ben."

İç sesim ile olan saçma konuşmamız sonlandığında gözlerimi annelerinin daha önce olduğu yere çevirmek için baktığımda tam karşımda o kadını görmem ile yerimde sıçramam bir oldu.

Gerçekten yanıma geldiğini göremeyecek kadar dalgın mıydım?!

Kadın bana kısık ve tehtitkar bir şekilde bakarak içimi ürperten bir ses tonu ile "Kimsin sen?" Dedi. Sözcükleri söylerken adeta yüzüme tıslamıştı.

Korkudan kelimeler boğazıma düğümlenmişti.

Bu kadın bu kadar ürkütücü olmak zorunda mıydı?! Bu benim kendimi açıklamamı zorlaştırıyor!

"Şey... Be-ben... Iıı..."

Biri benim kafama vurup bayıltabilir mi?
Ya da direk kafama çekiçle vurun ve bu utanç verici anıyı untabileyim.

Kadın bana sanki delinin tekiymişim gibi tuhaf tuhaf bakmaya başladığı sırada kurtarıcım Kuzey araya girdi.

"Anne sana bahsettiğim kız bu."