Return To Me

Chapter 10

"W-wow..."

I was completely mesmerized by everything I set my eyes to. I feel like i'm outside of this country. The whole place seems magical. I stood up above the hill as the wind blows my naturally long hair behind me, and the cold breeze of the night touches my neck. The view and scenery was so beautiful, I couldn't help but to feel my heart pounding, I feel like it's making my heart melt.

"Did you like it?"

I turned to face him, "I didn't know you know a place like this. Nasaan tayo?"

"A private place near Valenzuela. It's actually up the hill, maraming coffee shop sa baba."

Muli kong binalik ang paningin sa paligid. Napakaganda. Napapaligiran kami ng nagtataasang puno, sa gilid ay may maliit na cottage at sa harapan ng tinatayuan namin ay kitang-kita ang buong ka-maynilaan. The city lights make the night lively, but the moonlight makes it more beautiful.

"Ang ganda rito." dinadamdam ko lang ang malamig na simoy ng hangin na tumatama sa mukha ko. Presko at malamig dito kasi nasa taas na lugar kami. Hindi ko alam na may ganito malapit sa Valenzuela.

"If you want to write stories, I can bring you here."

Napalingon ako sa kaniya. Seryoso ang mukha niya habang nakadantay ang mga braso sa kahoy na railings. Hindi siya nakatingin sa akin kung hindi sa kalangitan. Napakaganda ng buwan kahit nasa waning crescent phase siya. Sa paligid ay nagkalat ang mga bituin sa langit, na mas nagpapaganda at nagpapaliwanag ng kapaligiran. Wala mang post lamp dito, sapat na ang liwanag na bigay ng kalangitan para makita ko nang buo ang paligid. At para mapagmasdan ko na rin siya habang nakatingin sa langit.

"Buti may alam kang ganito. Bihira lang kasi akong makalabas. School-bahay lang ako." sumandal ako sa railings at nilagay ang mga kamay ko sa loob ng bulsa ng pants ko.

"In writing stories, you should explore the world too. Engage with people, know their culture, their differences, their beliefs, and values."

"Oo, nito ko lang din na-realize. Tama nga namang i-explore ko rin ang mundo kung gusto ko talagang tahakin 'to. Dapat may alam ko at dapat marunong akong umintindi. If...I really want to inspire others, I should learn to inspire myself first...with the life of others."

A small smile formed from his lips, his bunny teeth showing. Every time he smiles, every time I get to see him happy, my heart would automatically pound inside my chest. Was it really because i'm intimidated, or is it something more? Am I falling for him?

"I hope I'll get to know Kai soon."

Bigla ay para akong nanigas sa kinatatayuan nang sabihin niya iyon. Paano ko nga ba makakalimutan na nabasa niya nga pala ang story ko at saktong naroon pa ang pangalan niya? Hiyang-hiya tuloy ako ngayon!

"W-wala lang akong maisip na pangalan, 'no.." iwas-tingin kong saad.

I found myself guilty and pouted, nakakahiya at nabasa niya pa iyon. Baka isipin niyang pinagpapantasyahan kong siya ang maging bida ng story ko.

"Hayami."

I saw from my peripheral vision that he looked at me. Tumayo rin siya nang tuwid.

"...did you like that name?"

"Oo naman...maganda." tumango ako. Pero nagulat ako nang naglakad siya palapit sa akin at pumwesto sa likod ko. "Hoy..bakit?"

Hindi siya sumagot. Naramdaman ko na lang ang mga kamay niya na dumako sa leeg ko, and the next thing I knew, a necklace shines in my neck, and the pendant shows a name, 'Hayami'

I felt like my world stopped, realizing that Kaizer gave me a necklace, yet he didn't say anything about it. But at this point, I don't know what to say either.