|| ေတာင္ေပၚမွာ ဖုံးကြယ္ခံထားရတဲ့ ေရွးေဟာင္း နတ္ကြန္း ၊ ေဇာက္ထိုးတြဲေလာင္းဆြဲ အေလာင္းေကာင္ေတာအုပ္ [ အပိုင္း ၃ ] ||
တေစၦအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပါက္က ဘဲဥပုံ ရွိၿပီး ေလးကိုင္းလို ေကြးၫႊတ္တဲ့ မ်က္ခုံးေတြပိုင္ဆိုင္တယ္ ။ သူမက အမွန္တကယ္ကိုပဲ သိပ္ကို ေခ်ာေမာလွပလြန္းတယ္ ။ ယခင္က သူမရဲ႕ အလွအပထဲမွာ သူရဲေကာင္းဆန္မႈ အေရာင္အဝါေတြ ေတာက္ပခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ မဖုံးကြယ္ထားႏိုင္ေတာ့တဲ့ မေက်မနပ္ မုန္းတီးမႈေတြကိုသာ အထင္းသားျမင္ေနရတယ္ ။ သူမဟာ အမုန္းတရားအေမွာင္ထဲမွာ ကာလရွည္ၾကာ ပိတ္မိေနၿပီး အလင္းကိုမျမင္ႏိုင္ေတာ့သလိုပဲ ။ သူမဟာ ေျမျပင္ေပၚဒူးေထာက္ထားတာေၾကာင့္ ဝတ္ထားတဲ့ သတို႔သမီး အက်ီရဲ႕ ဒူးေအာက္ပိုင္းဟာ စုတ္ၿပဲ ဖြာလန္ေနတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေကာလဟာလာေတြ ေပါက္ဖြားလာခဲ့တာမွန္း သိသာတယ္ ။
သူတို႔ ႏွစ္ဦးသား အခ်ိန္ တစ္ခုအထိ တိတ္ဆိတ္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ရွဲ႕လ်န္က စေျပာလိုက္တယ္ ။
" ႐ႊမ္းက်ီး ? "
ၾကည့္ရတာ သူမဟာ နာမည္တပ္ေခၚမခံခဲ့ရတာ ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ထင္ရဲ႕ ။ သူမရဲ႕ နာမည္ေခၚဆိုသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ တေစၦမရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ရွိေနခဲ့တဲ့ မေက်မခ်မ္း မုန္းတီးမႈအေရာင္ေတြဟာ တစ္ခဏအတြင္း လြင့္ပ်ယ္သြားၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အလင္းေရာင္ေလးေတြ ေတာက္လာသလို ထင္ရတယ္ ။
သူမကေျပာတယ္ ။
" ..... သူ က ငါ့ကိုရွာဖို႔ နင့္ကို လႊတ္လိုက္တာလား ? ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ?"
အဲဒီ " သူ " ဆိုတာ ရွဲ႕လ်န္ ခန႔္မွန္းမိသေလာက္ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ စစ္သူႀကီး ေဖ ကို ရည္ၫႊန္းတာပဲ ျဖစ္မယ္ ။
႐ႊမ္းက်ီးက ထပ္ေမးျပန္တယ္ ။
" ဒါျဖင့္ သူကေရာ ...? သူက ဘာလို႔ ငါ့ကို ကိုယ္တိုင္လာမေတြ႕ရတာလဲ ?"
ေမးေနတဲ့ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနဟန္ အျပည့္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ရွဲ႕လ်န္ဟာ " သူလႊတ္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး " လို႔ ျပန္မေျဖတာ အေကာင္းဆုံးပဲလို႔ ခံစားမိတယ္ ။ ရွဲ႕လ်န္ ဆီက အေျဖမရတဲ့အခါ ႐ႊမ္းက်ီးဟာ ႐ုတ္တရက္ ၾကမ္းေပၚ လဲက်သြားတယ္ ။
