|| အတိတ္ကို ေျခရာေကာက္ ၊ သဲလြန္စရွာဖို႔ ထိုက္ေခ်ာင္းေတာင္သို႔တစ္ေခါက္ [ အပိုင္း ၂] ||
ရွဲ႕လ်န္ဟာ ကိုယ္ကို တစ္ဖက္ယိမ္းကာ ထိုအရာဝတၱဳကို ေရွာင္တိမ္းလိုက္တယ္ ။ အစက က်ိဳးက်လာတဲ့ သစ္ကိုင္းတစ္ခုခု သို႔မဟုတ္ အသိုက္တစ္ခုခုလို႔ ထင္ခဲ့ေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာအနီးကပ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ျခစားပ်က္စီးေနၿပီး သူ႔ရဲ႕ နဂိုမူရင္းပုံစံေတာင္ မသဲကြဲ မသိသာေတာ့တဲ့ ပ်ဥ္ျပားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္ၿပီး ပ်ဥ္ခ်ပ္ရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွာ သံႀကိဳးတစ္ခုစီ နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတယ္ ။ အကယ္၍ အျခားေသာ မည္သူမဆို ဒီအရာကို ျမင္ခဲ့ရင္ ဘာလဲဆိုတာ မသိသာႏိုင္ေပမဲ့ ရွဲ႕လ်န္ကေတာ့ အဲဒီအရာဟာ ဒန္းလႊဲတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္တယ္ ။
ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အတိတ္တုန္းက ထိုက္ေခ်ာင္းေတာင္ တလႊားမွာ ဒီလိုမ်ိဳး ဒန္းလႊဲေတြကို ေနရာအႏွံ႔တပ္ဆင္ထားၿပီး အေပ်ာ္ေဆာ့ကစားလို႔လည္း ရသလို လက္႐ုန္းရည္ ေလ့က်င့္ျခင္းအတြက္လည္း အသုံးျပဳႏိုင္တယ္ ။ ရွဲ႕လ်န္အခုေလးတင္ ျပန္မွတ္မိလာတဲ့ မွတ္ဉာဏ္တစ္ခုထဲမွာ ဟိုအရင္က ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းဖို႔အတြက္ သူ႔ရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔အတူအေဖာ္ျပဳရင္း ဟြမ္က်ီကြမ္းကို လာေရာက္လည္ပတ္ခဲ့စဥ္က သင္တန္းသားငယ္ေတြ အုပ္စုလိုက္ဟာ ဒန္းလႊဲေတြေပၚမွာ လႊဲယမ္း လွိမ့္ခုန္ ကြၽမ္းထိုးကာ ထိုးသတ္ ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ေနၾကတာကို သူေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတယ္ ။ အဲဒါဟာ သိပ္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျပကြက္တစ္ခုျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘုရင္ႀကီးနဲ႔ မိဖုရားႀကီးတို႔ဟာ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ၾကၿပီး ရွဲ႕လ်န္ကလည္း လက္ခုပ္တီး ဩဘာေပးကာ ျပကြက္ကို တန္ဖိုးထားအသိအမွတ္ျပဳခဲ့တယ္ ။ ဘုရင္မင္းျမတ္နဲ႔ မိဖုရားႀကီးတို႔ဟာ အလြန္အမင္းသေဘာက်ေတာ္မူတာေၾကာင့္ သင္တန္းသားငယ္ေတြကို ဆုလာဘ္ေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ခ်ီးျမင့္ခဲ့ေသးတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး က်င့္ႀကံျခင္းလမ္းစဥ္ဟာ အံ့ဩေလးစားဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လူကို အစြမ္းထက္ေစၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းတဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ရွဲ႕လ်န္စိတ္ထဲ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း အျမစ္တြယ္သြားေတာ့တယ္ ။ သို႔ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းသူႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ က်င့္ႀကံျခင္းလမ္းစဥ္ဆီ ဝင္ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ အမွန္တကယ္ကို က်င့္ႀကံအားထုတ္ခ်င္၍သာ ျဖစ္ၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ။
