|| ေဒါသပုန္ထေနတဲ့ နန္ယမ္း ၊ ႐ႊမ္က်န္း နဲ႔ တစ္ပြဲတစ္လမ္း ||
စကားလုံးေတြဟာ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ ေဖာ့ေျပာလိုက္တာျဖစ္ေပမဲ့ သူတို႔ေဘးမွာရွိေနၾကသူအားလုံးကို ပင့္သက္ရႈိက္မိသြားေစတယ္ ။ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ "သင္က ဘာစြမ္းအားမွမရွိတဲ့ အမႈိက္ေကာက္နတ္သာသာပဲ လန္ခ်န္းခ်ိဳးလို အေရွ႕ပိုင္းျပည္နယ္ကို ပိုင္စားတဲ့ နတ္မင္းကို ဒီလိုေျပာရေအာင္ ဘယ္လိုေတာင္အရွက္မရွိတာလား ... သင္နဲ႔တိုက္ရင္ သူ မုခ်ေသမယ္ ? ဘယ္လိုေတာင္ တင္တင္စီးစီး စိတ္ႀကီးဝင္ေနမႈလဲ ! ေျပာပုံက လန္ခ်န္းခ်ိဳးနဲ႔ တိုက္ခိုက္ဖို႔က မတန္လို႔ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ပဲ ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရတဲ့ ပုံစံနဲ႔ အလကားေလလုံးထြား ေလွ်ာက္ေျပာေနတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား !" စသည္ျဖင့္ ...။ လန္ခ်န္းခ်ိဳးကေတာ့ သူ႔စကားလုံးေတြဟာ တစ္ဆိတ္ကို တစ္အိတ္လုပ္ၿပီး ခ်ဲ႕ကားေျပာေနတာလို႔ လုံးဝမထင္ဘူး ။
" က်ဳပ္ေျပာၿပီးၿပီ ! ေသေသရွင္ရွင္ ကိစၥမရွိဘူး ! ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ငဲ့ညႇာဖို႔လည္း မလိုဘူး !"
ရွဲ႕လ်န္က သူ႔ကို လ်စ္လ်ဴရႈထားၿပီး ကြၽင္းဝူထံ သူ႔ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈကို ထပ္ေလာင္းေျပာဆိုတယ္ ။
" ကြၽန္ေတာ့္ကို လူ႔ျပည္ကို ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးဖို႔ ထပ္ေလာင္းေတာင္းဆိုပါတယ္ အရွင္ ဧကရာဇ္!!"
ရွီးခ်င္း႐ႊမ္က ႐ုတ္တရက္ သူ႔လက္ကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ဝင္ေျပာတယ္ ။
" ဆိုင္းငံ့ပါဦး ! ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမွာ ေျပာစရာရွိပါေသးတယ္ !"
" ေျပာပါ ေလအရွင္သခင္" ကြၽင္းဝူကေျပာတယ္ ။
" ဒီမွာရွိေနတဲ့ သူအားလုံးက အရွင့္သား ရွန္းလာ့ဟာ လက္စားေခ်ဖို႔အတြက္ ယုံအမ္း ေတာ္ဝင္မိသားစုကို ေသြးေခ်ာင္းစီးေစခဲ့တယ္လို႔ ေတြးထင္ေနၾကပုံပဲ .. ဒါဆိုရင္ ယုံအမ္း အိမ္ေရွ႕စံ အရွင့္သားထိုက္ဟြာကို သူဘာလို႔ လြတ္ေပးလိုက္ရတာလဲ ? သဘာဝက်က် ယုတၱိရွိရွိေတြးမယ္ဆိုရင္ လက္စားေခ်ခ်င္တဲ့ သူအေနနဲ႔ သူအျပတ္ရွင္းခ်င္ဆုံးသူဟာ အိမ္ေရွ႕စံကိုပဲ ျဖစ္သင့္တာမဟုတ္ဘူးလား ... ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးေျပာတာ မွားလား ?"
