|| မႈန္ရီ ဝိုးတဝါး ဟြားလ်န္ , အျပစ္သားက်င္းထဲက ညအခ်ိန္ [ အပိုင္း ၂] ||
"စန္းလန္ မင္းဘာမွ မျဖစ္ဘူးမဟုတ္လား? ငါ့ကို ခ်ေပးဦး"
ရွဲ႕လ်န္က ေျပာတယ္ ။
"မဆင္းနဲ႔" စန္းလန္က ျပန္ေျဖတယ္ ။
တုံ႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ရွဲ႕လ်န္ကိုယ္က အေနာက္ကိုယို႔သြားမိတယ္ ။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ? ေျမျပင္ေပၚမွာ တစ္ခုခုမ်ားရွိေနလို႔လား?
လက္တစ္စုံဟာ သူ႔ကို လႊတ္ေပးဖို႔ အစီအစဥ္မရွိခဲ့သလိုမ်ိဳး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႕ခ်ီထားဆဲ ။ ရွဲ႕လ်န္က သူလက္ကို ေျမႇာက္ၿပီး အသာအယာ တြန္းဖယ္ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြ စန္းလန္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေပၚတင္လိုက္မိ႐ုံနဲ႔ သူအခုေလးတင္ စန္းလန္ကို ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္စမ္းေနမိၿပီး သူ႔ရဲ႕ လည္ဇလုပ္ကိုေတာင္ စမ္းမိခဲ့တာကို ေခါင္းထဲမွာ ျဖတ္ခနဲ အမွတ္ရသြားကာ လက္ကို အသာေလး ျပန္႐ုတ္လိုက္ျပန္တယ္ ။
ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မွန္း သူမသိေပမဲ့ ရွဲ႕လ်န္အေနနဲ႔ " ကသိကေအာက္နဲ႔ ေနရခက္မႈ" ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ဘယ္လိုေရးရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေနထိုင္လာခဲ့တာ ႏွစ္တစ္ရာေလာက္ ရွိေနခဲ့ၿပီ ။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္ သူ႔ႏွလုံးသားထဲမွာ သူ႔ကို သတိေပးေနတဲ့ အသံတစ္သံ ရွိေနခဲ့တယ္ ။ အဲဒါက သူ႔ရဲ႕ ေျခလက္ေတြကို ေလွ်ာက္လႈပ္မေနပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ဆိတ္ဆိတ္ေန ေနလိုက္ဖို႔ပဲ ။
အဲဒီအခ်ိန္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနတဲ့ ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းသံတစ္ခု က်င္းရဲ႕ တစ္ဖက္ျခမ္းဆီက ထြက္ေပၚလာတယ္ ။
" မင္းတို႔ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ!!!"
အဲဒီအသံေတြက ပန႔္ယြဲ႕ဘာသာစကားနဲ႔ ျဖစ္ၿပီး အသံကိုၾကား႐ုံနဲ႔ သူဟာ ရွဲ႕လ်န္သူနဲ႔အတူဆြဲခ်လာခဲ့တဲ့ စစ္သူႀကီး ေခါ့ေမာ္ မွန္း သိႏိုင္တယ္ ။ ေခါ့ေမာ္ ကိုယ္တိုင္က ေသၿပီးသားျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပဳတ္က်မႈေၾကာင့္ မေသႏိုင္သလို သူျပဳတ္က်တဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚမွာ တြင္းခ်ိဳင့္ခြက္ႀကီး ျဖစ္သြားေစတယ္ ။ သူအဲဒီတြင္းဆီက ျပန္တက္လာၿပီးတဲ့အခါ စတင္ေအာ္ဟစ္ေတာ့တယ္ ။
